လူ႔ဘဝရွိ သဘာဝဗီဇ သုံးခု

လူသားမ်ား အေနျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔တြင္ လကၡဏာ သို႔မဟုတ္ ဗီဇသဘာဝ သုံးမ်ိဳး ရွိၾကပါသည္။ အမည္ထုတ္ေျပာရေသာ္ တိရစၦာန္ သဘာဝ၊ လူသား သဘာဝႏွင့္ နတ္ သဘာဝတို႔ ျဖစ္ပါသည္။ 

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔သည္ ဤ ဗီဇသဘာဝမ်ားကို ေတြ႔ရွိခံစားရန္ နတ္ျပည္တြင္ ျပန္လည္ ေမြးဖြားသည္ အထိ သို႔မဟုတ္ ငရဲက်သည္အထိ ေစာင့္ရန္ မလိုပါ။ တိရစၦာန္မ်ားတြင္ ေၾကာင္းက်ိဳး ဆင္ျခင္ဉာဏ္ အားနည္းၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ လူသားမ်ား အေနျဖင့္မူ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔၏ အသိဉာဏ္ကို အသုံးျပဳလ်က္ တိရစၦာန္ သဘာဝကို ခ်ိဳးႏွိမ္ႏိုင္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ပါသည္။ ယင္းသို႔ လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔၏ လူသား သဘာဝကို ပ်ိဳးေထာင္ႏိုင္သည့္ အျပင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔မွာ ရွိသည့္ နတ္ သဘာဝကိုပင္ ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ေပသည္။ 

တိရစၦာန္မ်ားမွာ လုံးဝဥႆုံ နီးပါး ဗီဇဓာတ္၏ လႈံ႕ေဆာ္မူကို ခံၾကရကား ၄င္းတို႔၏ တိရစၦာန္ သဘာဝကို ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ နည္းလမ္း မရွိေပ။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔သည္ လူသားမ်ား ျဖစ္ၾကျခင္းေၾကာင့္ မိမိတို႔၏ စိတ္ကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာရန္ႏွင့္ သင့္ မသင့္ ဆင္ျခင္ရန္ အတြက္ အသုံးျပဳလ်က္ တစ္ခုခုကို က်င့္ဝတ္ႏွင့္ ညီ မညီ နားလည္ သေဘာေပါက္ၾကပါသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ အရာမ်ားမွာ ဆုိုးညစ္ယုတ္မာၿပီး အႏၱရာယ္ရွိသည္ကိုလည္းေကာင္း၊ အခ်ိဳ႕မွာ မိမိတို႔ အတြက္သာ မက အျခားသူမ်ား အတြက္ပါ ေကာင္းျမတ္ၿပီး အသုံးတည့္သည္ကိုလည္းေကာင္း ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ နားလည္ သေဘာေပါက္ၾကၿပီး ျဖစ္သည္။ ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္ပင္ လူသားမ်ားကို အျခားေသာ သတၱဝါမ်ားထက္ အဆင့္ျမင့္သည့္ ေနရာတြင္ ေနရာေပးထားပါသည္။ မိမိတို႔၏  တိရစၦာန္ သဘာဝကို ခ်ိဳးႏွိမ္ ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္း အားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ေမတၱာႏွင့္ ကရုဏာတရားတို႔ကို ပြားမ်ားေစျခင္း အားျဖင့္လည္းေကာင္း ကြ်ႏ္ုပ္တို႔သည္ စိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္း သည္းခံျခင္း၊ အခြင့္ေပးျခင္း၊ နားလည္မႈ၊ ညီညြတ္မႈ၊ သဟဇာတျဖစ္မႈႏွင့္ ခ်စ္ၾကည္မႈတို႔ကို တိုးတက္ ပြားမ်ားေစၾကရပါသည္။ ဤတရားမ်ားမွာ လူသား အရည္အေသြးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

ဘာသာတရား၏ မူလ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ဤ ဂုဏ္အရည္အေသြးမ်ား ျမွင့္တင္ အားေပးၿပီး ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ ေပးရန္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္ျငားလည္း အခ်ိဳ႕ေသာ ဤအရည္အေသြးမ်ားသည္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔တြင္ ေမြးကတည္းက ပါလာသည္ ဆိုသည္ကို ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ နားလည္ သေဘာေပါက္ရပါမည္။ စင္စစ္ေသာ္ကား ဘာသာတရားမ်ား မေပၚေပါက္မီ ကတည္းက စံမွီသည့္ ဤ အရည္အေသြးမ်ားကို ျဖစ္ေပၚတိုးတက္ေစခဲ့ၾကၿပီးပါၿပီ။ လူသားတုိ႔၏ စိတ္သည္ နတ္ခ်မ္းသာကို ခံစားႏိုင္သည္ အထိ လြယ္လင့္တကူ ပြားမ်ားႏိုင္ခဲ့ေလာက္ေအာင္ပင္ ျမင့္တက္ခဲ့ၾကသည္။ ဤသည္ကို အျခားေသာ သက္ရွိ သတၱဝါမ်ား မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္။ လူသားတို႔စိတ္သည္ အလြန္ ရွဳပ္ေထြးလွသည့္ ယႏၱရား တစ္ခု ျဖစ္သည္။ 

စိတ္သည္ ငရဲလို အဆိုးဆုံးမ်ိဳးကို ဖန္တီးႏိုင္သည္။ အစားအေသာက္ အတြက္ ျဖစ္ေစ၊ ကာကြယ္မႈ အတြက္ ျဖစ္ေစ သတ္ပုတ္ၾကရသည့္ အျခားေသာ သတၱဝါမ်ားႏွင့္ မတူပဲ စိတ္သည္ လူမ်ားကို ေလာဘႏွင့္ မနာလိုမႈ အတြက္ သတ္ျဖတ္ေစသည့္ အျပင္ အေပ်ာ္သေဘာ အတြက္ပင္ သတ္ျဖတ္ေစတတ္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္ေစကာမူ ဘယ္ေသာအခါမွ် ေက်နပ္ အားရႏိုင္သည္ မရွိ။ လိုခ်င္မႈ တစ္မ်ိဳးကို ေက်နပ္ႏွစ္သက္ေစၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ခ်က္ျခင္းပင္ အျခားတစ္ခု အတြက္ တတ္မက္မိျပန္သည္။ အက်ိဳးဆက္ အေနႏွင့္ သူသည္ အၿမဲမျပတ္ပင္ မေပ်ာ္ မရႊင္ ျဖစ္ေနရေတာ့သည္။ 

မဟတၱမ ဂႏၶီက “ကမၻာႀကီးမွာ လူတိုင္း၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ား အတြက္ လုံလုံေလာက္ေလာက္ ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ လူတစ္ေယာက္၏ ေလာဘ အတြက္ပင္ လုံေလာက္ေအာင္ မရွိပါေခ်” ဟူ၍ ျမြက္ၾကားခဲ့သည္။ လူသားမ်ားသည္ အင္အားပိုႀကီးရန္၊ အာဏာပိုရွိရန္ႏွင့္ ပိုမိုခံစားလိုမႈမ်ား အတြက္ တပ္မက္သည့္ ဝိသမ ေလာဘေၾကာင့္ အခ်င္းခ်င္း အၾကားမွာပင္ တိုက္ခိုက္ေနၾကပါသည္။

 

Dr. K. Sri Dhammananda ၏ "Buddhist Principles for Human Dignity" မွ "Three Natures in Human Life"ကို ဘာသာျပန္ပါသည္။

ဘုန္းဉာဏ္