အေၾကြေစာခဲ့ရရွာသည့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ရက္ကန္းသည္မေလး

သူမမွာ နာမည္ ရွိေသာ္လည္း နာမည္ကို မေခၚၾက။ ရက္ကန္းသည္ ဖခင္၏ သမီးျဖစ္သျဖင့္ ရက္ကန္းသည္မေလးဟုသာ လြယ္လြယ္ ေခၚၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူေတြ သူ႔နာမည္ကို ေကာင္းေကာင္း မသိၾက။ အေျခအေနက မခ်မ္းသာေစကာမူ ကာလ ေဒသအရ မဆိုးလွ။ 

သို႔ေသာ္ သူ႔တြင္ ကံေကာင္းသည့္ အခ်က္ ရွိသည္။ ယင္းကား ရတနာသုံးပါး အေပၚ သက္ဝင္သည့္ သဒၶါတရား ရွိျခင္းပင္။ တရားနာၾကားခြင့္ ရႏိုင္သည့္ ေခတ္အခါတြင္ လူျဖစ္ၿပီး နာၾကားႏိုင္သည့္ ေဒသတြင္လည္း လူလာျဖစ္ရသည္။ 

သူ႔အသက္မွာ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္မွ်သာ ရွိေသးသည္။ တကယ္ေတာ့ ဒီအရြယ္ဆိုတာ လွခ်င္ ပခ်င္သည့္ အရြယ္။ ေပ်ာ္ခ်င္ပါးခ်င္သည့္ အသက္။ ရင္ခုန္သံကို ခံစားႏွစ္ၿခိဳက္တတ္စ အသက္အပိုင္းအျခား။ ဒီလို အရြယ္တြင္ ဘုရားသြား ေက်ာင္းတက္ လုပ္ခ်င္ေပမည့္ ေလးနက္လြန္းသည့္ တရားေဒသနာမ်ိဳးကို မနာၾကားခ်င္တတ္ေသး။ ႏုနယ္ေသးသည့္ ကေလးသာသာ အရြယ္မို႔ ဘဝေရွ႕ေရး ေလးေလးနက္နက္ႀကီး ေတြးတတ္ဖို႔ရာ မျဖစ္တတ္ေသးသည္မွာ ဓမၼတာ။ ေလာကႀကီး၏ ဆန္းျပားမႈမ်ားေအာက္တြင္ စူးစမ္းလိုစိတ္၊ ခံစားလိုစိတ္၊ ေပ်ာ္ပါးျမဴးတူးလိုစိတ္တို႔ တဖိတ္ဖိတ္ ယုိဖိတ္တတ္တဲ့ အခ်ိန္မွ်သာ။

သို႔ေပမဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ရက္ကန္းသည္မေလးကေတာ့ တမူထူးျခားသည္။ သူ၏ ဓာတ္ခံေလးက တရားနာဖို႔ စိတ္ဝင္စားသည္။ ဝင္စားသည့္ အေလွ်ာက္ တရားနာခြင့္လည္း ရခဲ့သည္။ တရားပြဲမွာ နာၾကားခဲ့ရသည့္ တရားေတာ္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္က

“အသက္ရွင္ျခင္းကား မၿမဲ၊ ေသရျခင္းကား ၿမဲေပ၏။ ေသရမည္မွာ ဧကန္သာပင္။ အသက္ရွင္ရျခင္းသည္ကား ေသျခင္း ေနာက္ဆုံး ရွိပါေပ၏။ သက္ရွင္ျခင္းကား၊ မၿမဲေသာ္ျငား၊ ေသရျခင္းကား၊ ၿမဲေပသည္” ဟု မရဏႆတိ ပြားမ်ားသင့္ေၾကာင္း ျဖစ္သည္။ မရဏႆတိ ပြားမ်ားမထားခဲ့ေသာ္ ဘဝ၏ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ ေရာက္လာပါက ဒုတ္မပါသည့္သူ အဆိပ္ျပင္းသည့္ ေျမြကို ျမင္သည့္ အခါ ေၾကာက္လန္႔သလို စိုးရိမ္ပူေဆြး ငိုေၾကြးၿပီး ဘဝ အဆုံးသတ္ရတတ္သည္။ မရဏႆတိ ပြားမ်ားထားသူမ်ား အတြက္ကား ဒုတ္ပါသည့္ သူဟာ ေျမြကို ျမင္လွ်င္ ဒုတ္ႏွင့္ အသာအယာ ဖယ္ၿပီး သြားႏိုင္သလို ဘဝ၏ ေနာက္ဆုံး အခ်ိန္ ေရာက္လာသည့္ အခါ ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လွဳပ္မႈ မရွိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ မရဏႆတိကို ပြားမ်ားၾကဖို႔” ေဟာၾကားေတာ္မူသည့္ တရားပါ။

တရားက ေသျခင္းအေၾကာင္း ေဟာသည့္ တရားမို႔ သူ႔အရြယ္ႏွင့္ စာလွ်င္ ျမင့္သည္ဟု ဆိုခ်င္ ဆိုႏိုင္သည္။ စိတ္ဝင္စားဖို႔ ခက္သျဖင့္ နားလည္ဖို႔ မလြယ္ဟု အၾကမ္းဖ်ဥ္း ေျပာႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ သူကေတာ့ တရားကို စိတ္ပါ လက္ပါပင္ နာယူမွတ္သားခဲ့သည္။

နာခဲ့ရသည့္ တရားက ရုတ္တရက္ ၾကည့္လိုက္လွ်င္ အဆိုးျမင္ဟု ထင္စရာ ရွိေသာ္ျငား ေသခ်ာ စဥ္းစာၾကည့္လွ်င္ “ရင့္တဖုတ္ဖုတ္ ကင္းျဖဳတ္ျဖဳတ္” ဆိုသည့္ႏွယ္ ႀကီးႀကီး ငယ္ငယ္ အသြယ္သြယ္ေသာ ဘဝတို႔ ေၾကြလြင့္လွၿပီ ျဖစ္ရာ အမွန္တရားဟု နားလည္ရပါသည္။ အမွန္ဟု နားလည္သျဖင့္ မည္သို႔ ရင္ဆိုင္ ေျဖရွင္းရမည္ကို စဥ္းစားမိၿပီး ျပင္ဆင္ႏိုင္သည္။ ထို႔ျပင္ သူက “ျမတ္စြာဘုရား စကားေတာ္ဆိုတာ အံဖြယ္ေကာင္းတယ္။ ငါလည္း ပြားမ်ားသင့္တာပဲ” ဟု ခံယူၿပီး တရားေတာ္ အတိုင္း ပြားမ်ားလာခဲ့သည္မွာ သုံးႏွစ္သုံးမိုးေတာင္ ရွိခဲ့ပါၿပီ။ တရားေတာ္ကလည္း ထိုင္ရင္း ရပ္ရင္း ပြားလို႔ ရသလို လမ္းသြားရင္း၊ လဲေလွ်ာင္းရင္းလည္း ပြားႏိုင္တာမ်ိဳးပါ။

တရားေတာ္ကို ေန႔ေန႔ ညည ႏွလုံးသြင္းသည္။ ပြားသည္၊ ရွဳသည္။ အလုပ္တိုင္း၏ သဘာဝအတိုင္း အစတြင္ ခက္သလိုလို ရွိေသာ္လည္း တစတစ လြယ္လာသည္။ အက်င့္ ရလာသည္ႏွင့္ အမွ် ပိုပိုလြယ္လာသည္။ တရားထူး ရတာ မရတာထက္ ဘဝအျမင္ ပိုသန္လာသည္။ တည္ၿငိမ္ ရင့္က်က္လာသည္။ ဘဝရရွိထားသျဖင့္ စားဝတ္ေနေရး အတြက္ လုပ္ကိုင္ ရုန္းကန္ေနရေသာ္ျငား ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ မာန္မာနမ်ား နည္းလာသည္။ သည့္အတြက္ ဘဝသည္ အေတာ္ပင္ တည္ၿငိမ္လာသည္။ စိတ္ အညစ္အေၾကးမ်ား တစတစ ပါးလႊာ ကင္းစင္လာသျဖင့္ ေနေပ်ာ္သည့္ ဘဝဟုလည္း ဆိုႏိုင္ျပန္သည္။ ရွဳမွတ္မႈ၏ လက္ငင္းအက်ိဳးမ်ားပင္။ 

ခုဆို အသက္က ဆယ့္ကိုးႏွစ္ထဲ ေရာက္လာပါၿပီ။ အခြင့္အေရးကလည္း ေပၚလာျပန္ၿပီ။ သူတို႔ အာဠဝီျပည္သို႔ ျမတ္ဗုဒၶ ၾကြခ်ီလာေတာ့မည္ဟု သတင္းၾကားသိေနရသည္။ “ခမည္းေတာ္ဆိုလည္းဟုတ္၊ အရွင္သခင္ဆိုလည္း မွန္၊ ဆရာဆိုလည္း ေတာ္ျပန္သည့္ ဗုဒၶဘုရား ၾကြခ်ီလာမည္”ဟု ၾကားသျဖင့္ ႏွစ္သက္ ဝမ္းေျမာက္ေနသည္။ “ၿပီးခဲ့သည့္ သုံးႏွစ္ကလည္း ေရႊလို အဆင္း ဝါဝင္းေနသည့္ ဆရာျမတ္ကို ဖူးေမွ်ာ္ခဲ့ရသည္။ ခုလည္း ေရႊလိုအဆင္း ဝါဝင္းသည့္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကို ဖူးခြင့္လည္းရ၊ သာယာ ခ်ိဳၿမိန္သည့္ တရားေတာ္ျမတ္ကိုလည္း နာၾကားရေတာ့မည္” ဟု ေတြးကာ ေပ်ာ္ေနသည္။

ရက္ကန္းခတ္ရာသို႔ သြားေနသည့္ ဖခင္က “သမီးေရ၊ ပုဆိုးအပ္ထားတာ ရွိတယ္ကြဲ႕။ အဲဒါ မၿပီးေသးဘူးကြယ္။ တထြာေလာက္ လိုေနေသးတယ္။ ဒီေန႔ အၿပီးသတ္ၾကရမယ္။ ရက္ေဖါက္ ျမန္ျမန္ေလး ေဖါက္ၿပီး ယူလာေနာ္” ဟု မွာသြားခဲ့သည္။ ဒီေတာ့ “တရားပဲ နာရမလား၊ ရက္ေဖါက္ရက္ၿပီး ေဖေဖဆီ ယူသြားရမလား”ဟု သူ စဥ္းစားရပါၿပီ။ “ရက္ေဖါက္ ယူမလာရင္ ေဖေဖက ထုႏိုင္ ေထာင္းႏိုင္သျဖင့္ ရက္ေဖါက္ရက္၊ သြားပို႔ၿပီးမွပဲ တရားနာေတာ့မယ္ေလ”ဟု ေတြးၿပီး ထိုင္ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့သည္။

အာဠဝီျပည္သားမ်ားသည္ ဘုရားရွင္ကို ဆြမ္းဆက္ကပ္ၿပီး တရားနာဖို႔ ေစာင့္ေနၾကသည္။ ဘုရားရွင္ကမူ တရား ေဟာေတာ္မမူေသး။ ဤအမ်ိဳးေကာင္း သမီးေလးအတြက္ ေဇတဝန္ ေက်ာင္းေတာ္မွ ယူဇနာ သုံဆယ္ ေဝးသည့္ ခရီးရွည္ႀကီးကို ၾကြေတာ္မူလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ သူလာခ်ိန္မွပဲ တရားစေဟာမည္ဟု ေစာင့္ဆိုင္းေတာ္မူေနသည္။ 

ကေလးမေလးကေတာ့ သူ႔အေတြးႏွင့္ သူ။ ရက္ေဖါက္ရက္ၿပီး ျခင္းေတာင္းေလးထဲထည့္ကာ သူ႔အေဖ အလုပ္ခြင္သို႔ သြားသည္။ ဘုရား တရားေဟာသည့္ ေနရာေရာက္လွ်င္ ပရိသတ္ အစြန္တြင္ ရပ္ကာ ဘုရားရွင္ကို လွမ္းဖူးလိုက္သည္။ ဘုရားရွင္လည္း သူ႔ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ္မူသည္။ သူကလည္း အရိပ္အကဲ သိသည္။ “ဘုရားရွင္ဟာ ပရိသတ္အလည္မွာ ထိုင္ေတာ္မူၿပီး ငါ့ကို လွည့္ၾကည့့္ေတာ္မူတာ လာေစခ်င္လို႔ပဲ”ဟု နားလည္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရက္ေဖါက္ေတာင္းေလး ခ်ၿပီး ပရိသတ္ အလယ္သုိ႔ ဝင္သြားသည္။ ရွိခိုးၿပီး ထိုင္စမွာပင္ ဘုရားရွင္က 

“ကေလးမေလး ဘယ္ကလာပါသလဲ”လို႔ ေမးေတာ္မူလိုက္သည္။

အကင္းပါးသူ ပီပီ ဘုရားရွင္၏ အာေဘာ္ကို သိသျဖင့္ “မသိပါ အရွင္ျမတ္ဘုရား” ဟု သူ ေျဖသည္။

“ဘယ္သြားမလို႔လဲ ကြဲ႕”

“မသိပါ အရွင္ျမတ္ဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္တင္လိုက္ျပန္သည္။

“မသိဘူးလားကြဲ႕” လို႔ ဆက္မိန္႔ေတာ့

“သိပါတယ္ ဘုရား”

“သိရဲ႕လားကြယ္”လုိ႔ ေမးလိုက္ျပန္ေတာ့

“မသိပါ ဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္ျပန္ပါသည္။

အေၾကာင္းမသိသည့္ ပရိသတ္အတြက္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ႏိုင္လွသည္။ “ပရိသတ္တို႔ … ၾကည့္ၾကစမ္းပါဗ်ာ။ ရက္ကန္းသည္မေလးဟာ သမၼာသမၺဳဒၶ ဘုရားရွင္ႏွင့္ စကားေျပာတာကို ေျပာခ်င္ရာ ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္။ တကယ္ဆို “ဘယ္ကလာပါသလဲ” လို႔ ေမးေတာ့ “ရက္ကန္းသည္ အိမ္က လာပါတယ္ ဘုရား” လုိ႔ ေျဖေလွ်ာက္ၿပီး “ဘယ္သြားမလို႔လဲကြဲ႕”လို႔ ေမးေတာ္မူတာကို “ရက္ကန္းရက္တဲ့ အေဆာင္ကို” လို႔ ျပန္ေလွ်ာက္ထားသင့္ေၾကာင္း ကဲ့ရဲ႕ ေျပာဆိုၾကသည္။

ဘုရားရွင္က ပရိသတ္ကို တိတ္တိတ္ေနဖို႔ မိန္႔ၾကားေတာ္မူလိုက္ၿပီး ကေလးမေလးကို “ဘယ္က လာပါသလဲ” လို႔ ေမးေတာ့ ဘာေၾကာင့္ “မသိပါဘုရား”လို႔ ေျဖတာလဲဟု ေမးေတာ္မူသည္။ “အရွင္ျမတ္ဘုရား တပည့္ေတာ္မ ရက္ကန္းသည္ အိမ္က လာတယ္ဆိုတာ အရွင္ျမတ္ သိေတာ္မူပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရွင္ဘုရားရဲ႕ ေမးခြန္းက ဘယ္ဘဝက လာၿပီး ဒီလူ႔ျပည္မွာ ေမြးတာလဲ”လို႔ ေမးလိုရင္းပါ။ တပည့္ေတာ္လဲ ဘယ္ဘဝက လာခဲ့တယ္ဆိုတာ မသိပါဘုရား။ ဒါေၾကာင့္ “မသိပါ ဘုရား”လို႔ ေလွ်ာက္ထားရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလိုပါပဲ။ ဒီဘဝက ဆုံးပါးသည့္ အခါ ဘယ္ဘုံ ဘယ္ဘဝ ေရာက္ရမည္ ဆိုသည္လည္း သူ မသိ။ အပါယ္ ေလးဘုံ၊ လူဘုံ၊ နတ္ဘုံ၊ ျဗဟၼာဘုံဟု လားရာ ဂတိမ်ား ရွိရာ ပုထုဇဥ္၏ ဂတိကား မၿမဲသျဖင့္ ဘယ္ေရာက္မည္ ဆိုသည္ကို မသိႏိုင္။ 

ေသရမွာ မသိဘူးလား ေမးလွ်င္ သိသည္။ ဘဝရလာလွ်င္ ေသရမည္ ဧကန္။ ေမြးဖြားျခင္းျဖင့္ စခဲ့သည့္ ဘဝသည္ ေသဆုံးျခင္းျဖင့္ နိဂုံးခ်ဳပ္ရမည္ဟု သိသျဖင့္ ဆင္ျခင္ပြားမ်ားလာသည္မွာ သုံးႏွစ္ေတာင္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။

ဒီေတာ့ သိသလားဟု ေမးျပန္ေတာ့ မသိပါ။ မွန္ပါသည္။ တေန႔ ေသရမည္ကို သိေသာ္လည္း ဘယ္ႏွစ္၊ ဘယ္ေန႔၊ ဘယ္ရက္၊ ဘယ္အခ်ိန္ ေသရမည္ ဆိုသည္ကို မသိႏိုင္။ ဒါေၾကာင့္လည္း “သိရဲ႕လား”လုိ႔ ေမးေတာ္မူေတာ့ “မသိပါဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္ထားခဲ့တာပါ ဘုရားဟု ပရိသတ္အလည္တြင္ ရွင္းလင္း ေလွ်ာက္ထားလိုက္သည္။ အေျဖတစ္ခု ေလွ်ာက္ထားၿပီးတုိင္း ဘုရားရွင္က သာဓု ေခၚေတာ္မူသည္။ 

ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က

“လူအေပါင္းသည္ အကန္းအတိ သဖြယ္ ျဖစ္ပါေပ၏။ အနည္းငယ္ေသာ လူသည္သာလွ်င္ အနိစၥစသည္ျဖင့္ ရွဳမွတ္ ဆင္ျခင္ ပြားမ်ား၏။

ငွက္ အနည္းငယ္သာလွ်င္ မုဆိုးလက္နက္ ပိုက္ကြန္ခ်က္မွ လြတ္သကဲ့သို႔ အနည္းငယ္ေသာ သတၱဝါသည္သာ ေသမင္းလက္နက္ ပိုက္ကြန္ခ်က္မွ လြတ္ကာ နတ္ရြာ သုဂတိ နိဗၺာန္ထိေအာင္ ေရာက္ႏိုင္ၾကေပ၏”ဟု ဆက္ေဟာေတာ္မူသည္။ 

ကေလးမေလးလည္း ေလးေလးနက္နက္ နာရင္း (ႏွလုံးသြင္း ရွဳမွတ္ရင္း) တရားေတာ္ အဆုံးမွာ ေသာတာပန္ တည္သြားသည္။ 

တရားပြဲၿပီးလွ်င္ ျခင္းေတာင္းေလး ယူၿပီး ရက္ကန္းခတ္ရာသို႔ ဆက္သြားခဲ့သည္္။ သူ႔ေဖေဖက ရက္ကန္းစင္ေပၚတြင္ ထိုင္လ်က္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ အမွတ္တမဲ့ ျခင္းေတာင္းကို ညြတ္လိုက္စဥ္ ရက္ကန္းစင္ အစြန္း ဝင္တိုက္မိၿပီး လဲသြားသည္။ ဖခင္ျဖစ္သူ လန္႔ႏိုးၿပီး ကိုင္ထားသည့္ ရက္ကန္းစင္အစြန္းကို ဆြဲမိသည္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ရက္ကန္းစင္ အစြန္းက လာၿပီး ကေလးမေလး၏ ရင္ကို ရိုက္မိသည္။ ကေလးမေလး ပြဲျခင္းၿပီး ဆုံးသြားရရွာသည္။ သို႔ေသာ္ ေသာတာပန္ အရိယာမေလး ျဖစ္ထားသျဖင့္ တုသိတာ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္သြားသည္။ 

ဖခင္ျဖစ္သူလည္း ေသာကျမား နက္နက္ရွိဳင္းရွိဳင္း အစူးခံရၿပီး ေမ့ေမ့မူးမူးႏွင့္ ဘုရားရွင္ထံ ေျပးသည္။ ေသာကျမားကို ႏႈတ္ပယ္ေပးၿပီးသည့္ အခ်ိန္တြင္ သူက ရဟန္းဝတ္ခြင့္ေတာင္းၿပီး က်င့္ႀကံပြားမ်ား အားထုတ္ရာ မၾကာမီ အရဟတၱဖိုလ္ေပါက္ ေရာက္ရွိခဲ့ေလသည္။ သမီး ရက္ကန္းသည္မေလးလည္း အေၾကြမေစာခဲ့ေသာ္ …

ရည္ညႊန္း။ ဓမၼပဒ ႒၊ ၂။ ၁၁၁ - ၁၁၂

ပုံကို ေအာက္ပါ ဆိုက္မွ ယူပါသည္။

http://en.wikipedia.org/wiki/File:Hjerl_Hede,_krosno_tkackie,_ubt.jpeg 

ဘုန္းဉာဏ္