သၾကၤန္ကာလမွာ လူအေတာ္ေတာ္မ်ားပဲ ဒုလႅဘရဟန္း ဝတ္ၾကတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြလည္း တရားရိပ္သာ ဝင္သူဝင္၊ ဒုလႅဘ သီလရွင္ ဝတ္သူဝတ္ၾကႏွင့္ သာသနာေတာ္တြင္းကို ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္၊ အခ်ိန္ရသေလာက္ ဝင္ေရာက္တတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို စီးပြားေရး လူမႈေရးေတြႏွင့္ လုံးခ်ာလိုက္ေနတဲ့ ၾကားက ႀကိဳးစားၿပီးေတာ့ အခ်ိန္လုကာ ဝတ္ၾကရသူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို ျပည္ပမွာ အလုပ္လုပ္ေနရင္း အခ်ိန္ရခိုက္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံျပန္၊ မိဘ ေဆြးမ်ိဳးေတြႏွင့္ေတြ႔၊ ေတြ႔လို႔မွ အားမရေသးမွီ ရသေလာက္ ရက္ကေလးအတြင္း သာသနာ့ေဘာင္ ဝင္ခ်င္တဲ့ သဒၶါတရားေၾကာင့္ ရဟန္းျပဳလိုက္ေသးတယ္။ ရွင္ ရဟန္းအျဖစ္ဟာ ရခဲလွတဲ့ အရာေတြထဲက တစ္ခု (ဗဗၺဇိတဘာေဝါ ဒုလႅေဘာ) လို႔ ရွင္ေတာ္ ဘုရား ေဟာၾကား သတိေပးေတာ္မူထားတယ္ မဟုတ္ပါလား။ သဒၶါတရားကလည္း ေကာင္း၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ကလည္း ေကာင္းႏွင့္မို႔ သာဓုေခၚထိုက္တဲ့ လုပ္ရပ္တစ္ခုပါ။
ဒါေပမဲ့ ဒီေနရာမွာ ေစတနာ ဗလဘြ သိေနဟႏွင့္ သတိေပးခ်င္တာေလး တစ္ခု ရွိပါတယ္။ အစြဲကင္းကင္း၊ သာေစ နာေစဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ အဖ်င္းေတြ မပါရွိပဲ ေဆြးေႏြးတင္ျပခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ရဟန္းဝတ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ဆရာျဖစ္မယ့္ ဆရာေတာ္ႏွင့္ ရဟန္းျပဳမည့္ ေက်ာင္းကို အေသအခ်ာ ေရြးဖို႔ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာပါပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဲဒီ ေရြးခ်ယ္မႈကို သိပ္မလုပ္ၾကဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာက နီးရာ သြားၿပီး ရဟန္းျပဳလိုက္တာမ်ိဳးလည္း ရွိတယ္။ ကိုယ္ႏွင့္ ခင္မင္ ရင္းႏွီးေနတဲ့ ဆရာေတာ္မို႔ သူ႔ေက်ာင္းမွာပဲ သကၤန္းဝတ္လိုက္တယ္။ ဘိုးဘြား မိဘ အစဉ္အဆက္ ကိုးကြယ္လာတဲ့ ဘုန္းႀကီးမို႔ ဆိုၿပီး သူ႔ထံ၊ သူ႔ေက်ာင္းမွာပဲ သကၤန္းဝတ္လိုက္တတ္ၾကတယ္။ က်ဳပ္တို႔ လူမ်ိဳးက “ပုဂၢဳိလ္ခင္လွ်င္ တရားမင္”တတ္ၾကတယ္ေလ။
တကယ္ေတာ့
တကယ္ေတာ့ ကိုယ္မွာ အခ်ိန္မရတဲ့အထဲ လုၿပီး ရခဲလွတဲ့ ရွင္၊ ရဟန္းအျဖစ္ကို ခဏပဲ ျဖစ္ဦးေတာ့၊ လိုခ်င္လွလြန္းလို႔ သကၤန္းဝတ္ရတာပါ။ ဒီေတာ့ ရဟန္းျပဳရက်ိဳး နပ္ဖို႔က အေရးအႀကီးဆုံးပဲ မဟုတ္လား။ ေသေသခ်ာခ်ာ မစီစစ္၊ မစဉ္းစားမိပဲ ဒီလို အလြယ္လုပ္မိေတာ့ တစ္ကယ္လို႔မ်ား ေမွ်ာ္မွန္းသလို ကုသိုလ္ မျဖစ္ပဲ အခ်ိန္ပဲ ကုန္လာလွ်င္၊ ဒါမွမဟုတ္ သဒၶါတရား ပ်က္လာလွ်င္၊ ဒါမွမဟုတ္ ကုသိုလ္ တစ္ပဲ ငရဲ တစ္ပိႆာျဖစ္လာလွ်င္ မခက္ပါလား။ ရဟန္းဘဝ ဆိုတာက သိကၡာပုဒ္ေတာ္ေတြက အမ်ားသားပါကလား။ ရဟန္းတရား မရွိပဲ ျပည္သူ႔ဆြမ္း စားရတာထက္ ရဲရဲညီးေနတဲ့ သံေတြခဲေတြ စားရတာကမွ ေတာ္ေသးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ သက္သက္သာသာႏွင့္ စိတ္ႀကိဳက္ေနခ်င္မွေတာ့ ဘာလို႔ ရဟန္းဝတ္ေနေတာ့မွာလဲ ဆိုတာကလည္း စဉ္းစားစရာ တစ္ခ်က္ပါ။
အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားမွ ပစၥကၡ သာသနာေရး အေျခအေန
ခုႏွစ္ေတြမွာ တစ္ေျဖးေျဖးႏွင့္ စာသင္တဲ့ သံဃာေတာ္ အေရအတြက္က နည္းနည္းလာၿပီး ျပင္ပေက်ာင္းလို႔ ေခၚတဲ့ စာမသင္၊ တရားမထိုင္ပဲ ေနလို႔ရတဲ့ ေက်ာင္းေတြမွာ သံဃာေတြက မ်ားမ်ားလာၿပီ။ ေခတ္နဲ႔အညီ အတန္းသတ္မွတ္တာ၊ သင္ရိုးညႊန္းတမ္း ျပဳျပင္ ေရးဆြဲျခင္း မရွိပဲ ဒီအတိုင္း ပုံေသႀကီး ျဖစ္ေနတဲ့ စာသင္နည္း၊ တစ္တိုင္းျပည္လုံး တစ္ေျပးညီ စာေျဖေနရာကေန (အာဏာႏွင့္) ျပည္နယ္ႏွင့္ တိုင္းခြဲၿပီး စာေမးပြဲေတြ က်င္းပေစလို႔ အက်င့္ပ်က္ အရည္အေသြးက်ၿပီး စာသင္အား နည္းလာတာ စသည္ျဖင့္ သံဃာေတာ္ေတြ စာသင္နည္းလာၿပီး လမ္းေဘးေရာက္လာရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ သံဃာ့နာယက အဖြ႔ဲ အဆင့္ဆင့္ရဲ႕ သံဃာေတာ္မ်ား အေရး လုပ္ေဆာင္ခ်က္ မရွိသေလာက္ အားနည္းတာဟာ အဓိက အေၾကာင္းေတြထဲက တစ္ခု ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္က အစဉ္အလာႀကီးတဲ့ ပခုကၠဴက စာသင္တိုက္ႀကီး တစ္တိုက္မွာ အေဆာင္တိုင္းနီးပါးမွာ ခ်ဲထီဒိုင္ခံၾက၊ ေရာင္းၾက၊ ထိုးၾက၊ သစ္စက္ေမွာင္ခို လက္ခံၾကတဲ့ သတင္းကို ႏိုင္ငံျခား သတင္းဌာန တစ္ခု (ဒီဗြီဘီ)က ထုတ္လြင့္တာ ၾကားလိုက္ရေသးတယ္။ အလြန္ပဲ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ရပါတယ္။ စာေရးသူလည္း ေက်ာင္းေဆာင္ေပါင္း အစိတ္ သုံးဆယ္ခန္႔ ရွိတဲ့ အဝိုင္းတစ္ခုမွာ တည္းခိုဖူးတယ္။ ရိပ္သာ သုံးေက်ာင္းေလာက္က လြဲလို႔ က်န္တဲ့ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းမွ စာမသင္ၾကဘူး။ ဒီအတိုင္း ခ်ဲထိုး၊ ႏွစ္လုံးထီထိုးႏွင့္ ရက္၊ လ၊ ႏွစ္ေတြ ကုန္ၾကေပါ့။ ဒယ္အိုးဆရာေတာ္ ဦးသုမဂၤလရဲ႕ တရားတစ္ပုဒ္မွာ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဟို သူ ရဟန္းမဝတ္ခင္တုန္းက သူသိတဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြဟာ စားၿပီး အိပ္ေနတာေတြခ်ည္းပဲတဲ့။ ဒီလိုေတြ႕ ျမင္ၾကရ ၾကားၾကရေတာ့ သဒၶါတရားေတြ ပ်က္ကုန္ၾကတာေပါ့။
တစ္ခ်ိဳ႕ ဒကာ ဒကာမေတြလည္း မသိနားမလည္ရွာၾကဘူး။ ဒီေတာ့ အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလို ပုဂၢိဳလ္ခင္ေတာ့ တရားမင္သြားၾကျပန္တယ္။ ခင္ရာ ေဆြးမ်ိဳးဆိုသလို ဘာစာမွ မသင္ေပမဲ့ ခ်ဲနံပါတ္ေပး၊ ခ်ဲအေၾကာင္း ထီအေၾကာင္း ေျပာတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ႏွင့္ ခင္မင္၊ ရင္းႏွီး၊ လွဴၾကတန္းၾကႏွင့္ေပါ့။ ဒီေတာ့ အဲဒီလို အျပင္ေက်ာင္းမွာ ေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြက ဘာစာမွ သင္စရာ မလိုပဲ ဆြမ္းကြမ္း ျပည့္ျပည့္စုံစုံ၊ အသုံးအေဆာင္ စုံစုံလင္လင္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာႏွင့္ ေနၾကရတယ္။ ဒီေတာ့လည္း မျပည့္မစုံႏွင့္ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ခက္ခက္ခဲခဲ စာသင္ေနၾကရွာတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြက သူတို႔ကို အားက်ျပန္တယ္။ ဒီလုိႏွင့္ သူတို႔လည္း စာမသင္ေတာ့ပဲ သူတို႔လို လုိက္ေနၾကျပန္တယ္။ ဒီလိုနည္းႏွင့္ စာသင္သံဃာေတြ အျပင္ေက်ာင္း (ေက်ာင္းစည္းကမ္း အရ ပရိယတၱိျဖစ္ေစ၊ ပဋိပတၱိျဖစ္ေစ လုပ္စရာ မလိုတဲ့ေက်ာင္း) ေရာက္ကုန္ၾကတာ မနည္းမေနာပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာႏွင့္ တစ္ခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းေတြမွာ ဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနတဲ့ ပစၥကၡ သာသနာေရး အေျခအေနကိုေတာ့ ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ လက္ခံ အသိအမွတ္ျပဳရမွာပဲ။ ဒီလို အမွန္ျဖစ္ေနတာကို အသိအမွတ္မျပဳလွ်င္ ျပဳျပင္ႏိုင္ဖို႔ ပို အားနည္းမယ္။ အားနည္းၿပီး ျပဳျပင္မႈ မရွိလွ်င္ တစ္စတစ္စႏွင့္ အားလုံးအတြက္ လုံးပါးပါးသြားႏိုင္ပါတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက အထက္က ေျပာခဲ့သလို သဒၶါတရား ရွိလြန္းလို႔ မရတဲ့ အခ်ိန္ေလးၾကားက အခ်ိန္လုၿပီး သကၤန္းဝတ္ၾကေပမယ့္ အဲဒီလို ေက်ာင္းေတြ သြားဝတ္မိေတာ့ ကိုသိုလ္ထက္ အျပစ္က ပိုမ်ားသလို ျဖစ္ၾကရတယ္။ ဘာမွ မလုပ္ပဲ စား၊ အိပ္၊ ခ်ဲထိုး၊ ဗြီဒီယိုပဲ တစ္ေနကုန္ ထိုင္ၾကည့္တဲ့ ေက်ာင္းကို သြားဝတ္မိၿပီး အလိုမက် ျဖစ္ၾကရတယ္။ ထြက္ၿပီး ေျပာင္းဝတ္ဖို႔ကလည္း မလြယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ေရာေယာင္ၿပီး ေက်ာင္းခံ ကိုယ္ေတာ္ေတြလို ျဖစ္သြားၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း အလိုမက် ျဖစ္ၾကရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း အထင္ေသးၿပီး သဒၶါတရား ပ်က္ကုန္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုေတြ မျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ေသခ်ာ စဉ္းစားၾကည့္ေတာ့ ကုသိုလ္ သိပ္မျဖစ္လွဘူးေပါ့။
စဉ္းစားၿပီး ေရြးခ်ယ္သင့္
ဒါေၾကာင့္မို႔ ရဟန္းဝတ္ေတာ့မယ္ ဆုိလွ်င္ ကိုယ့္ရဲ႕ ဆရာျဖစ္မည့္ ဆရာေတာ္ကို အရင္ဆုံး စဉ္းစားသင့္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက ကိုယ့္အလို လိုက္တာကို ႀကိဳက္ၾကတယ္။ ဘယ္ဘုန္းႀကီးက သူ႔ကို ဘယ္လို အေရးေပးေၾကာင္း စတဲ့ မဟုတ္တာေတြကို အဟုတ္လုပ္ၿပီး ျပန္ေျပာတာေတြကို အေတာ္ပဲ ႀကဳံဖူးပါတယ္။ တကယ္က အဲဒါမ်ိဳးေတြက အေရးပါလွတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ကိုယ္ မသိေသးတာေတြကို သင္ျပမယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ အေနအထုိင္ အေျပာအဆို အဆင္ေျပ မေျပ၊ ကုသိုလ္ျဖစ္ေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္ လုပ္ျဖစ္ မလုပ္ျဖစ္ စတာေတြကို ၾကည့္ရွဳၿပီး စိတ္ထဲမွာတင္ ေတးမွတ္မထားပဲ လုိအပ္သလို ေျပာဆိုဆုံးမေပးတဲ့ သူသာ တကယ့္ ဆရာ ေတာ္ထိုက္တာပါ။
ဆရာႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ မန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက “နာနာ က်င္က်င္၊ အျပစ္ျမင္တိုင္း၊ ဝမ္းတြင္ မသို၊ ဟုတ္တိုင္းဆို၍၊ က်ိဳးလိုစိတ္က၊ ဆုံးမတတ္သူ၊ ဆရာဟူေလာ့” လို႔ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ခဲ့ပါတယ္။
ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ကေတာ့
နိဓိီနံဝ ပဝတၱာရံ၊ ယံ ပေႆ ဝဇၨဒႆိနံ။
နိဂၢယွဝါဒႎ ေမဓာဝႎ၊ တာဒိသံ ပ႑ိတံ ဘေဇ။
တာဒိသံ ဘဇမာနႆ၊ ေသေယ်ာ ေဟာတိ န ပါပိေယာ။
နိဂၢယွဝါဒႎ ေမဓာဝႎ၊ တာဒိသံ ပ႑ိတံ ဘေဇ။
တာဒိသံ ဘဇမာနႆ၊ ေသေယ်ာ ေဟာတိ န ပါပိေယာ။
(အျပစ္ေဖာ္ျပ ႏွိမ္ခ်ဆံုးမေလ့႐ွိေသာ ထိုသို႔သေဘာ႐ွိေသာ ပညာ႐ွိကို ျမႇဳပ္ထားေသာ ေ႐ႊအိုးကို ေျပာၾကားလာသူ ကဲ့သို႔ ထင္မွတ္ၾကည့္ရွဳ၍ ဆည္းကပ္ရာ၏၊ ထိုသို႔ သေဘာ႐ွိေသာ ပညာ႐ွိကို ဆည္းကပ္ ေသာသူအား ျမတ္၏၊ မယုတ္ပါေပ။) လို႔ မိန္႕ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
(ဓမၼပဒ၊ ၇၆၊ ေထရ၊ ၉၉၃၊ သာရိပုတၱသုတၱနိေဒၵသ)
ဒီေနရာမွာ ေမးစရာ ရွိတာက “ႏွိမ္ခ်ဆုံးမေလ့ ရွိေသာ” ဆိုတဲ့ စကားက ဘာကို ဆိုလိုတာပါလဲ။ တကယ္ေတာ့ တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကို အထင္အျမင္ေသး၊ မတူ မတန္သလို ခ်ိဳးႏွိမ္ၿပီး ဆက္ဆံတာမ်ိဳးကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဥပမာ ဆိုပါေတာ့။ တပည့္ တစ္ပါးက ရဟန္း သာမေဏတို႔ႏွင့္ မသင့္ေလွ်ာ္တာကို ေျပာတဲ့၊ ျပဳတဲ့ အခါမွာျဖစ္ေစ၊ ရဟန္း သမေဏတို႔ရဲ႕ အေျပာအဆို၊ အမူအက်င့္၊ အေနအထိုင္ စတာေတြႏွင့္ လြဲေခ်ာ္ေနတဲ့ အခါမွာျဖစ္ေစ ဆရာက ျမင္လွွ်င္ ေျပာဆို ဆုံးမရမွာပါ။ အဲဒါမ်ိဳးေတြကို ျမင္လွ်က္ႏွင့္ “ဒီကိုရင္က ငါ့ကို ရိုရိုေသေသ ဆည္းကပ္ ျပဳစု လုပ္ေကြ်းေနတာ။ ဒီ ဦးဇင္းကေတာ့ သူ႔မိသားစုက ငါ့ကို လွဴတန္း ဆည္းကပ္ေနတာ။ သူ႔ကို ေျပာဆိုလိုက္လွ်င္ ငါ့ကို ျပဳစု လုပ္ေကြ်းေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါ့ကို လွဴဒါန္းေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး” လို႔ ေတြးၿပီး ေျပာဆို ဆုံးမမႈ မျပဳပဲ ေနတာမ်ိဳးကို ႏွိမ္ခ်ဆုံးမေလ့ မရွိဘူးလို႔ ေျပာလိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရဟန္း သာမေဏတို႔ႏွင့္ မသင့္မေတာ္ ခြ်တ္ေခ်ာ္ လြဲမွားေနတာေတြကို ေတြ႕ျမင္ ၾကားသိလွ်င္ ကိုယ္က်ိဳးမငဲ့ပဲ တပည့္အက်ိဳးကိုပဲ ငဲ့ကြက္ကာ (အက်ိဳးကို လိုလား ေကာင္းျမတ္ေသာ ႏွလုံးသားျဖင့္) အျပစ္ကို ေထာက္ျပ ဖြင့္ေျပာ ဆုံးမေလ့ရွိသူကို “ႏွိမ္ခ်ဆုံးမေလ့ ရွိေသာ” လို႔ ဆိုလိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။
“ထိုသို႔ သေဘာ႐ွိေသာ ပညာ႐ွိကို ဆည္းကပ္ေသာ သူအား ျမတ္၏၊ မယုတ္ပါေပ” ဆိုတဲ့ စကားမွာ “ျမတ္၏” ဆိုတာကေတာ့ ကုသိုလ္တရား တိုးပြားတာ၊ အက်ိဳးမ်ားတာ စသည့္ ေကာင္းက်ိဳးတရား တိုးပြားတာကို ေျပာတာျဖစ္ၿပီး၊ “မယုတ္ပါေပ” ဆိုတာကေတာ့ အဲဒီလို ေကာင္းက်ိဳးတရားေတြ မဆုတ္ယုတ္ မပ်က္စီး မေလ်ာ့ပါးဘူးလို႔ ဆိုလိုတာပါ။
ေနာက္တစ္ခုက ကိုယ္ ေနထိုင္ရမည့္ ေက်ာင္းရဲ႕ အေျခအေန၊ စည္းမ်ဉ္း စဉ္းကမ္း စတာေတြကို အၾကမ္းဖ်ဉ္းေလာက္ေတာ့ ေလ့လာၿပီး ေရြးခ်ယ္သင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ အလိုလိုက္ၿပီး ေျပာဆိုဆုံးမမႈ မေပးတဲ့ ေက်ာင္း၊ သင္ၾကားမႈ၊ တရားထိုင္ေစမႈ၊ ရဟန္းသစ္ရဲ႕ ကုသိုလ္တရား တိုးပြားမႈေတြ အတြက္ လိုအပ္တာေတြကို ၾကည့္ရွဳ ေစာက္ေရွာက္မႈ စသည္ မရွိတဲ့ ေက်ာင္းမ်ိဳးကို မေရြးခ်ယ္မိဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ လူ႔ဘဝမွာ မိဘႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္က အေရးႀကီးသလို ရဟန္းဘဝမွာလည္း ဆရာဘုန္းႀကီးႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္က အေရးႀကီးပါတယ္။ ရဟန္းဝတ္ျဖစ္တဲ့ ခဏမွာ တတ္ႏိုင္သမွ် ကုသိုလ္ျဖစ္ဖို႔က အေရးအႀကီးဆုံး မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ ေရြးခ်ယ္မႈျပဳဖို႔ႏွင့္ မွန္ကန္တဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈျဖစ္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။
ဘယ္ေနရာကို ေရြးခ်ယ္ရမွန္း မသိျဖစ္ေနတဲ့ ဒုလႅဘရဟန္း ဝတ္မည့္သူအတြက္ အသင့္ေတာ္ဆုံး ေနရာကို ေယဘုယ်သေဘာ ညႊန္ျပရလွ်င္ေတာ့ တရားရိပ္သာေတြဟာ အေကာင္းဆုံး ေနရာေတြ ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ မျဖစ္မေန တရား အားထုပ္ေနရတာမို႔ ကုသိုလ္ျဖစ္ခြင့္ မ်ားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေနရာမွာ အထူးျပဳ ေျပာလိုတာက တစ္ျခား ဆရာေကာင္းေတြ၊ ေနရာေကာင္းေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္ ဆိုတာကိုပါပဲ။ စာသင္တိုက္ေတြကေတာ့ သံဃာေတာ္ျမတ္ အမ်ားအျပားကို စာေပပို႔ခ် အုပ္ခ်ဳပ္ေနရတာမို႔ အလုပ္ရွဳပ္ေနႏိုင္ၿပီး ကိုယ့္အေပၚ အာရုံစိုက္ႏိုင္ခ်င္မွ စုိက္ႏိုင္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ပရိယတၱိအလုပ္ကို ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ေနၾကတဲ့ သံဃာေတာ္အေပါင္းရဲ႕ ဂုဏ္ကို အာရုံျပဳကာ ေလးျမတ္စြာ ရွိခိုးပါေၾကာင္းလည္း အခြင့္သင့္တုန္း ေဖာ္ျပပါရေစ။
အခ်ဳပ္ တင္ျပရလွ်င္ေတာ့ ေရြးခ်ယ္ဖို႔ လုိပါတယ္။ ဒီ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ဟာ သင့္ရဲ အခြင့္အေရး ျဖစ္ၿပီး သင္ကိုယ္တိုင္ စဉ္းစား ဆုံျဖတ္ ေရြးခ်ယ္ရမွာပါ။ ထို႔နည္းတူ ေရြးခ်ယ္မႈႏွင့္ အတူ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အက်ိဳးရလဒ္ကလည္း သင့္ရဲ႕ ရလာဒ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေမတၱာစိတ္ျဖင့္
ဘုန္းဉာဏ္
ဓာတ္ပုံမ်ားကို http://myomamusic.com/photo/photo/list မွ ယူပါသည္။