ဆမ္ဘာဝမ္း ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ သၾကၤန္ပြဲေတာ္က်င္းပတာကို ၾကည့္ရႈခြင့္ ရပါတယ္။ အဲ ကူညီခြင့္လဲ ရလိုက္ေသးတယ္ ဆိုရင္လဲ မမွားဘူးေပါ့။ ဒို႔ဘဝက အေပ်ာ္အပါးေတြႏွင့္ မဆိုင္လွလို႔ ျမန္မာ့သၾကၤန္မွာ ဘယ္လိုေတြ ေပ်ာ္ပါးၾက ဆင္ႏြဲၾကတယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာေတာ့ မသိပါဘူး။ ေၾကာ္ျငာေတြ၊ သတင္းေတြမွာ ေရးၾက ေျပာၾကတာေတြ ကေန တဆင့္ အေတာ္အတန္ေတာ့ ရိပ္မိပါတယ္။ မႏၱေလးမွာ စာသင္ခဲ့ရစဥ္ ဦးပဥၥင္းေပါက္စဘဝက ႏွစ္ခါေလာက္ေတာ့ မႏၱေလးက်ဳံးေဘးက သၾကၤန္ပြဲေတာ္ က်င္းပရာကို ေမာ့ေတာ့ ေမာ့ေတာ့ႏွင့္ သြားၾကည့္ခဲ့ဘူးတာပါ။ ကုိယ္မသြားရမဲ့ ေနရာကို သြားတာမို႔ အရွက္ႏွင့္ ေလ့လာ ၾကည့္ရႈခ်င္စိတ္တို႔ ေရာေထြး အားၿပိဳင္ေနတာေၾကာင့္ ဘာရယ္ ဘယ္လိုရယ္လို႔ကို ခြဲခြဲျခားျခား မသိခဲ့ရသေလာက္ပါပဲ။ ငယ္ငယ္က ရြာမွာ ကိုရင္ေပါက္စ ဘဝႏွင့္ ေနရစဥ္က ဝမ္းကြဲညီ ကိုရင္တစ္ပါး လူတစ္ေယာက္ကို ေရသြားပက္လိုက္တာ ဆရာေတာ္ ျမင္လို႔ ေခၚၿပီး ဘုရားေရွ႕မွာ ထိုင္ခိုင္းၿပီး ပုတီးကို နာရီေပါင္းမ်ားစြာ (တစ္ေနကုန္ေလာက္) စိပ္ခိုင္းတာကို ျပန္ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိေတာ့ ပိုဆုိးတာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ေနရာေလာက္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာ ရွက္ရွက္ႏွင့္ တဲ့တဲ့ၾကီး ဝန္ခံလိုက္ပါတယ္။ တစ္ခုကေတာ့ ျမန္မာ့ရိုးရာ အဆိုအကေတြႏွင့္ ဧည့္ခံေေဖ်ာ္ေျဖၾကတဲ့ ေနရာပါ။ ဒီေနရာမွာ ၾကည့္ၾကတဲ့ သူေတြကေတာ့ အေတာ္ဣေျႏၵရရ ရွိေသးတယ္လို႔ ထင္မိပါရဲ႕။ ဒုတိယ ၾကည့္မိတာကေတာ့ ေခတ္ေပၚေတးဂီတႏွင့္ သီဆို တီးမႈတ္ၾကတဲ့ ေနရာေတြပါ။ ရုိးရိုးေပ်ာ္တဲ့သူေတြေရာ၊ မူးယူးေပ်ာ္တဲ့သူေတြေရာ အုိ ... လုိက္ဆိုလိုက္ၾက၊ ကလိုက္ၾကတာ ဆူလို႔ ညံလို႔ ေကြးလို႔ ေကာက္လို႔ပါပဲလား။ ပိတ္ဆို႔ေနတဲ့ ဆိုင္ကယ္ ေတြ၊ ကားေတြ၊ လူေတြလဲ မေျပာပါႏွင့္ေတာ့။ တစ္ခ်ိဳ႕လဲ အေတာ္ေအာက္တန္းက်တဲ့ အျပဳအမူေတြကိုျပဳလုပ္ၾကတာကိုလဲ ေတြ႕ခဲ့ရေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႕လဲ သတိလစ္ေလာက္ေအာင္ မမူး(ေသး)တာရယ္၊ သင့္တင့္တဲ့ စာရိတၱ၊ အသိေလးရွိေသး တာရယ္ ေၾကာင့္ သူတို႔နား ဒို႔ေရာက္သြားေတာ့ အခ်င္းခ်င္း “ေဟး ေဟး” ဆိုလိုက္ကာ လက္တို႔ၿပီး လုပ္ၾကေတာ့မယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ ရုိင္းစိုင္းမႈေတြကို ထိမ္းသြားၾကတာလဲ ေတြ႔ခဲ့ရေပ့ါ။ တစ္သက္မွာ ျမိဳ႕သၾကၤန္ဆို ဒါေလာက္ပဲ ေတြ႕ဖူး တာမို႔ ခုေနခါ ဘယ္လုိလုပ္ၾက ဘာေတြလုပ္ၾကတယ္ဆိုတာ မသိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလို ၾကားသိေနရတာေတြကို အကဲခတ္ၾကည့္ရတာျဖင့္ေတာ့ ရုိးရာသၾကၤန္ကေန ရုိင္းရာသၾကၤန္ဘက္ကို ဦးတည္လို႔ အရွိန္အဟုန္ႏွင့္ ေျပာင္းေနတယ္လို႔ေတာ့ ထင္မိပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဆမ္ဘာဝမ္းသၾကၤန္ကေတာ့ ရုိးရာယဥ္ေက်းမႈကို အေတာ္ကို ၾကိဳးစားထိန္းသိမ္းထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီသၾကၤန္ကို ရည္ရြယ္ခ်က္ ႏွစ္ခုႏွင့္ က်င္းပတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ပထမတစ္ခုက အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာကို ထိန္းသိမ္းေစာက္ရန္ ျဖစ္ၿပီး ဒုတိယ ရည္ရြယ္ခ်က္က ျပည္ပေရာက္ မ်ိဳးဆက္သစ္ လူငယ္မ်ား ျမန္မာရုိးရာ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ ထုံးတမ္းမ်ားကို သိရွိ၊ ျမတ္ႏိုး၊ တန္ဖိုးထားတတ္ေစရန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကဲ ပြဲေတာ္ကို စာေရးသူႏွင့္ အတူ ေလွ်ာက္လည္ ၾကည့္ၾကရ ေအာင္လား။ ပထမဦးဆုံး အင္ၾကင္းပင္ပ်ိဳႏွစ္ပင္ရဲ႕ၾကားမွာ စမၸါယ္ယ္ေတာ္မူေနတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ပုံေတာ္ကုိ ဂုဏ္ေတာ္ကို အာရုံျပဳကာ ဖူးလိုက္ၾကရေအာင္။
ျမန္မာတို႔ရဲ႕ သၾကၤန္ပြဲေတာ္ဟာ တကယ္ေတာ့ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈကေန ဆင္းသက္လာတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ သၾကၤန္ပြဲေတာ္မွာဆိုရင္ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ကို ေရသပၸါယ္တာ၊ ဆြမ္း၊ ပန္း၊ ဆီးမီး ကပ္လွဴတာေတြပါဝင္ပါတယ္။ မဟာကရုဏာေတာ္ရွင္ ျမတ္ဘုရားရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတာ္ေတြကို သတိယ ပူေဇာ္တဲ့ အေနနဲ႔ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ဆႏၵရွိသူေတြ ကုသိုလ္တရား တိုးပြားႏိုင္ၾကေအာင္ ျမတ္ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ကို ပင့္ေဆာင္ပူေဇာ္ထားတာပါ။ တကယ္ေတာ့ စကၤာပူ ဥပေဒက အမ်ားျပည္သူႏွင့္ဆိုင္တဲ့ ပန္းျခံလိုမ်ိဳးေနရာေတြမွာ ဘာသာေရးလုပ္ခြင့္ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့လဲ ဒါက ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈ ႏွစ္သက္ကူးပြဲေတာ္ရဲ႕ အႏွစ္သာရတစ္ခုအေနႏွင့္ ပါတာမို႔ လက္ခံ ခြင့္ျပဳ ေပးတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
ဒိေနာက္ေတာ့ ပြဲေတာ္ႏွင့္ပတ္သက္လို႔ ကိုယ္သိသေလာက္ကို စေျပာရရင္ စတုဒိသာ ေကၽြးေမြးတာက စေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။ နံနက္ (၈) နာရီမွ စတင္ကာ ေကၽြးေမြး လွဴဒါန္းေနတဲ့ စတုဒိသာတန္းၾကီးကို တစ္ပတ္ေလာက္ လွည့္ၾကည့္ၾကရေအာင္ေနာ္။ စုံလိုက္တဲ့ စားစရာ ေသာက္စရာေတြ။ ေတြ႔ပါၿပီ ၾကာဆန္ေၾကာ္၊ ၾကာဇံဟင္းခါး၊ မုံလုံးေရေပၚ၊ ေရႊရင္ေအး၊ သာကူေမႊး၊ ေက်ာက္ေက်ာေဖ်ာ္ရည္၊ လၻက္ရည္ႏွင့္ ေကာက္ညွင္းေပါင္း၊ မုံ႔ဟင္းခါး၊ နန္းၾကီးသုပ္၊ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ၊ ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲ၊ ဖရဲသီးစသည့္ သစ္သီးမ်ိဳးစုံ၊ ၾကက္သားပလာတာ၊ အေအးမ်ိဳးစုံႏွင့္ ေသာက္ေရသန္႕၊ ရခိုင္မုံ႔တီ၊ ရခိုင္ၾကာဇံသုပ္၊ ေတာင္ငူ တို႔ဟူးသုပ္၊ မုံ႔လက္ေဆာင္း၊ လက္ဖက္သုပ္၊ မုံ႕ဖက္ထုပ္၊ ေပါင္မုံ႔ အုန္းႏို႔ဆမ္း၊ ဝက္သားဒုတ္ထိုး၊ ဝက္ေခါင္းသုပ္၊ ဖရဲသီး စတာေတြအျပင္ ျမန္မာ ထမင္း ဟင္းလဲ ပါေသးရဲ႕။ ျမန္မာ ထမင္းဟင္းက ကုလားပဲ ႏွင့္ ၾကက္သားခ်က္၊ သရက္ခ်ဥ္သုပ္၊ ငါးပိေၾကာ္၊ ငါးပိရည္ရွယ္ႏွင့္ တို႔စရာစုံတုိ႔ႏွင့္ လာသမွ်လူကို မစားရ မရွိရေလေအာင္ အဝေကၽြးမယ္တဲ့ေလ။ အမေလး အမ်ားၾကီးပါလား။ ေရွ႕ေတာ့ ဆက္သြားၾကည့္လို႔ မရေတာ့ ဘူး။ လူေတြက မ်ားလြန္းလို႔။ မ်ားလိုက္တဲ့ စားစရာ၊ စားလုိက္ၾကတဲ့ လူေတြ လူေတြ။ ၾကည့္ရ ျမင္ရတာက ဝမ္းသာစရာၾကီး။ အလွဴရွင္ေတြက ေလးဆယ္ေက်ာ္ဆိုပဲ။ ခုေရးျပလိုက္တာက စာေရးသူ ျမင္ရတာေတြထဲက မွတ္မိသေလာက္ကို ျပန္ေျပာၾကည့္တာ။ (ကိုယ္လွဴတဲ့ စားစရာအမည္ မပါလို႔ ထည့္မေရးရေကာင္းလားဆိုၿပီး က်ဳပ္ကို စေလ ဦးပုညနည္းႏွင့္ ေမတၱသုတ္ တစ္ေစာင္လုံးကို ပုဒ္မပါၾကံဳးၿပီး ပို႔မေနနဲ႔ဦး။ ေတာင္းပန္ပါတယ္။) စတုဒိသာဆိုေတာ့ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာက လာၾကသူေတြ ဘယ္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့၊ အားလုံး အားလုံးကုိ လွဴဒါန္း ေကၽြးေမြးတာေပါ့။ ေအာက္မွာ စတုဒိသာ စားစရာ အခ်ိဳ႕ႏွင့္ စားေသာက္ေနၾကတဲ့ ဓာတ္ပုံအခ်ိဳ႕ကို တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေကၽြးသူ၊ စားသူ၊ ျမင္သူေတြ မုဒိတာပြား၊ ကုသိုလ္မ်ားၾကရေအာင္လို႔ေပါ့။ (စားစရာေတြကို ေသခ်ာျမင္ေနရတဲ့ ဓာတ္ပုံ (၉) ပုံက သူငယ္ခ်င္းဆီက ယူတင္ေပးလိုက္တာေနာ္။ ပုိ႔စ္တင္မယ္လို႔ စိတ္ကူးမရွိခဲ့လို႔ စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြကို တစ္ပုံမွ မရုိက္လိုက္ရဘူး။)
သၾကၤန္ပြဲေတာ္ကို Sembawang Park ထဲမွာ နံနက္ (၉) နာရီမွ ညေန (၄) နာရီထိ က်င္းပဆင္ႏြဲခဲ့ၾကတာပါ။ အစီအစဥ္ တစ္ခုလုံးကို ႏွစ္ပိုင္းခြဲထားတာ (အစီအစဥ္စာရြက္ျမင္လိုက္ရလို႔) ေတြ႔ရပါတယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖေရး အစီစအစဥ္ (၁) ကို နံနက္ (၉)နာရီ မွ (၁၂) နာရီထိ ျပဳလုပ္ၿပီး၊ အစီအစဥ္ (၂) ကိုေတာ့ (၁၂)နာရီမွ ညေန (၄)နာရီထိ က်င္းပတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးကေတာ့ ကုိယ္ႏွင့္ကလဲ မဆိုင္လွ၊ ဝါသနာကလဲ နဲ၊ မွတ္ဥာဏ္မွာလဲ မြဲလွတာမို႔ ဒီမွာ မေရးျပေတာ့ပါဘူး။ အဲ ေယဘုယ်ေျပာရရင္ေတာ့ စြယ္စုံဘေက်ာ္ တို႔ အႏုပညာ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားက သၾကၤန္သီခ်င္းမ်ား၊ ျမန္မာ့ရုိးရာ သီခ်င္းမ်ားျဖင့္ သီဆို ဧည့္ခံ ေဖ်ာ္ေျဖပါတယ္(တဲ့)။ “ျမမန္းဂီရိ” ဆိုလား သီခ်င္းၾကီး သီခ်င္းခန္႔တစ္ပုဒ္ကို ဆုိေနတာကိုေတာ့ မွတ္မိသား။ ဒါ့အျပင္ အသံေကာင္းေကာင္း ဟန္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ အဆုိပါပိုင္ႏိုင္တဲ့ (ကို) ေအာင္ခိုင္ေဆြရဲ႕ “ျမဴေမွာင္ေဝကင္း” သၾကၤန္ေတးသီခ်င္းသံကိုလဲ ၾကားမိပါေသးတယ္။ အဲ ကိုယ္မျမင္ မသိလိုက္ေပမဲ့ ဘေလာ့ဂ္ တစ္ခုမွာေတာ့ “ကမၻာျပားတယ္လို႔ ေျပာရမလား၊ ဘဲဥလိုျဖစ္သြားတယ္ ေျပာရမလား၊ အီၾကာေကြးလို ျဖစ္ေနတာလား။ မသိဘူး။ အညာသားရုပ္ႏွင့္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသားမ်ားက တရုပ္သီခ်င္းႏွင့္ ေျဖေဖ်ာ္သြားပါတယ္” လို႔ ရယ္ “တရုပ္အမ်ိဳးသမီးက အားက်မခံ တူးပို႔တူပို႔ လုပ္သြားပါတယ္” လို႔ရယ္ အရႊမ္းေဖါက္ထားတာေလး ေတြ႕ရ ပါေသးတယ္။ ေတာ္ေတာ္လဲ ဟာသဥာဏ္ပါတဲ့လူပါပဲ။ အဲဒီ အမ်ိဳးသားေတြက ဓမၼဥယ်ာဥ္ေက်ာင္း တရုပ္စာ သင္တန္းကပါတဲ့။ စာေရးသူေတာ့ မသိလုိက္ မၾကည့္လိုက္ရပါ။ စာေရးသူတကယ္ ပီတိျဖစ္ရတာက သုံးခုရွိပါတယ္။ ပထမတစ္ခုက သက္ၾကီးပူေဇာ္ပြဲအစီအစဥ္ပါ။ အသက္ (၇၀)ေက်ာ္ အဘိုး အဘြားေတြကို ပင့္ဖိတ္ၿပီး အစားအေသာက္မ်ားႏွင့္ ေကၽြးေမြးျပဳစုတာကို ျမင္ရတာရယ္၊ စင္ျမင့္ေပၚကို တင္ၿပီး ပူေဇာ္ ကန္ေတာ့တာရယ္ျမင္ရေတာ့ တကယ္ကိုပဲ ဝမ္းသာ၊ ၾကည္ႏူး၊ ပီတိဖူးေတြ ေဝရ ျဖာရ ပြင့္လန္းရပါ တယ္။ ဒို႔ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈက “အသက္ ဂုဏ္ဝါ ကိုယ့္ထက္ၾကီးက ဆည္းကပ္ ခစားရုိေသေလ” လို႔ တစ္မ်ိဳး၊ “ၾကီးသူကို ရုိေသ၊ ရြယ္တူကို ေလးစား၊ ငယ္သူကို သနား” လို႔ တစ္ဖုံ ရွိတယ္ မဟုတ္ပါလား။ “သက္ၾကီးရြယ္အို ေစာင့္ေရွာက္ေရးႏွင့္ ေထာက္ပ႔ံေရး အသင္း” ကိုဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ လူငယ္ ေလးေတြကို ေတြ႔ရျပန္ေတာ့ ဝမ္းလဲသာရ၊ ေလးလဲေလးစားရျပန္ပါတယ္။ သူတုိ႔အသင္းက မုံ႔လုံးေရေပၚ စတုဒိသာ လွဴဒါန္းပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ သက္ၾကီး ပူေဇာ္ခံေတြကို လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ကန္႔ေတာ့္တာကိုလဲ ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ ဝမ္းသာၾကည္ႏူးရတဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုပါပဲ။ (ဖိုးဖိုး ဖြားဖြားေတြကို ေက်ာင္းမွာပဲ ထမင္း ဟင္းႏွင့္ ဧည့္ခံ ေကၽြးေမြးတာဆိုေတာ့ စတုဒိသာ အလွဴရွင္ေတြက သူတို႔ကို လွဴဒါန္း ေကၽြးေမြးဖို႔ ေမ့ေနၾကဟန္တူပါတယ္။ သူူတို႔ေတြႏွင့္ သင့္ေတာ္မယ့္ အစားအေသာက္ေတြ လာလွဴၾက ေကၽြးၾကရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႔လဲ အေတြးေပၚ မိပါတယ္။)
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကေလးမ်ားရဲ႕ မဂၤလာကဗ်ာ ရြတ္ဆိုမႈပါပဲ။ ကေလးေတြက ငယ္ငယ္ေလးေတြ။ ဟန္နီဆိုတဲ့ အသက္ ငါးႏွစ္ခြဲ သမီးေလးေတာင္ ပါေသးတယ္။ (အေစာက ခုႏွစ္ႏွစ္လို႔ မွားေရးမိခဲ့တာ ေတာင္းပန္ပါတယ္။) ငယ္တယ္ဆိုၿပီးမ်ား ပြဲျဖစ္ရုံထည့္ထားတယ္ မထင္လိုက္ပါနဲ႔၊ ဒဂုန္ဦးထြန္းျမင့္ရဲ႔ မဂၤလာကဗ်ာေတြကို အစအဆုံးေတာင္ ဆိုတတ္ ဆိုႏိုင္တာကို ပြဲမလုပ္ခင္က ေတြ႔ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ေတြနား ဘယ္လို ခ်ဥ္းကပ္ရ လွဴရ ကပ္ရတယ္ဆိုတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုေတာင္ အဲဒီ ငါးႏွစ္ခြဲ သမီးေလးက ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ ပရိသတ္ၾကီးရဲ႕ ေရွ႕မွာ မေၾကာက္မရြံ႕ တစ္ကိုယ္ေတာ္ အစြမ္းျပ သီဆိုျပလိုက္ေသး။ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေမြး၊ ႏုိင္ငံျခားေက်ာင္းတက္၊ ေက်ာင္းစာ အိမ္စာေတြႏွင့္ အသဲအသန္ နပန္းလုံးေနရတဲ့ ထဲကေတာင္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ၊ အေျခခံ ဗုဒၶအဆုံးအမေတြကို သင္ယူၾက ေလ့လာ ထားလိုက္ၾကတာ။ သင္ေပးသူ၊ သင္ယူသူႏွင့္ ပန္႔ပိုးေပးတဲ့ မိဘေတြကို အမ်ားၾကီး ေက်းဇူးတင္မိတာ အမွန္ ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သာဓု အၾကိမ္ၾကိမ္ ေခၚမိပါတယ္။
ကေလးေတြရဲ႕ မဂၤလာကဗ်ာ ရြတ္ဆိုမႈကို ေပ်ာ္တျပဳံးျပံဳး ေမာ္မဆုံးေအာင္ အားေပးေနတဲ့ ပရိတ္သတ္ ၾကီးကို ၾကည့္ရင္း ကဗ်ာေတြကို လိုက္ဆိုေနတဲ့ မိဘေတြ၊ ၾကည္ႏူးတဲ့ မ်က္ႏွာေတြႏွင့္ ၾကည့္ေနၾကတဲ့ ကေလးမိဘအရြယ္ေတြကို ျမင္ရေတာ့ သားေတာ္ထံကို စိတ္ေရာက္ေနတဲ့ ဘုရား ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္ေရာက္ အဇာတသတ္မင္း အေၾကာင္း သတိယမိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အဇာတသတ္ မင္း ဘုရားထံေမွာက္ ခ်ဥ္းကပ္ ဖူးေျမာ္သြားေတာ့ သံဃာအပါး ငါးရာက ဘုရားရွင္ကို ဝိုင္းရံ ထိုင္ေနၾကတာကို ေတြ႔ပါသတဲ့။ သံဃာေတာ္ေတြက ဒီေလာက္မ်ားေပမဲ့ လက္ခ်ိဳးသံ၊ ေခ်ာင္းဟန္႔သံေတာင္ မၾကား မေတြ႕ရေအာင္ ၿငိမ္သက္ တည္ၾကည္ၾကတာကို ဖူးေတြ႔ရပါေရာ။ ဒီေတာ့ သူခ်စ္လွတဲ့ သူ႔ရဲ႕သားေလးကို သတိယၿပီး “ငါ့သားေတာ္ေလးလဲ ဒီလို ၿငိမ္သက္ တည္ၾကည္တဲ့ ဣေျႏၵႏွင့္ ျပည့္စုံပါမူ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ” လို႔ ေတြးမိပါသတဲ့။ ခုလဲ ပရိသတ္ထဲက အခ်ိဳ႕ကေလးမိဘေတြဟာ “ဒုိ႔သားသား မီးမီးေလးေတြလဲ ဒီ ကေလး ေလးေတြလို ဆိုတတ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ” လို႔ ေတြးေနၾကမွာပါပဲလို႔ စာေရးသူက သူတို႔အေတြးထဲ ဝင္ေရာက္ ခံစားၾကည့္မိပါေသး တယ္။
ရုိးရာကေန ရုိင္းရာသၾကၤန္းဖက္ကို ကူးေျပာင္းေနတယ္လို႔ ၾကားထားမိၿပီး ၾကားမိတိုင္း၊ ေတြးမိတိုင္း ဝမ္းနည္းလုိက္ရတာ။ အခု ဒီလို စိတ္ဝင္တစား အားေပးၾကတာကိုျမင္ရေတာ့မွ ဝမ္းသာလိုက္ရတာေလ။ မဂၤလာကဗ်ာတစ္ပိုဒ္စီကို ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ တစ္ေယာက္စီက ရြတ္ဆိုၾကပါတယ္။ တစ္ေယာက္ ရြတ္ၿပီးလိုက္၊ ပရိသတ္ၾကီးက လက္ခုပ္ဩဘာေပးလိုက္၊ တစ္ပုဒ္ရြတ္ၿပီးလိုက္၊ လက္ခုပ္သံေတြႏွင့္ ခ်ီးၾကဴး လိုက္ႏွင့္ ဝမ္းသာဖြယ္ရာ ျမင္ကြင္းၾကီးပါ။ ပရိတ္သတ္ၾကီးက လဲ တကယ္ကို ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း၊ ရႊင္ရႊင္ ျပျပ၊ စိတ္ဝင္တစား အားေပးေနလုိက္ၾကတာ အံ့မခန္းပါပဲ။ အားရ ဝမ္းသာ ပီတိေတြ ျဖာရပါတယ္။ မဂၤလာ ကဗ်ာေတြ ရြတ္ဆိုမယ္ဆိုေတာ့ ပရိတ္သတ္ၾကီးက ဒီေလာက္ၾကီး အားေပးလိမ့္မယ္လို႔ တကယ္ကို ထင္ မထားမိလို႔ပါ။ ကေလးေတြဆိုတာ ၾကည့္လုိက္၊ ပရိသတ္ၾကီးတစ္ခုလုံးကို တေျဖးေျဖး လည္ၾကည့္လုိက္ႏွင့္ စာေရးသူလဲ တကယ္ကိုပဲ ျပံဳးေပ်ာ္ေနရတာပါ။
ေနာက္ဆုံးတစ္ခုကေတာ့ ျပဇာတ္တုိေလးပါ။ ဇာတ္ညႊန္း ႏွင္းေဟမာက ေသရည္ ေသရက္ျဖစ္ေပၚလာပုံကို ေကာက္ေၾကာင္း ေကာက္ျပ သလို ေသရည္ေသရက္ေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ဆုတ္ယုတ္ ပ်က္ျပားတတ္ပုံကို မီးေမာင္းထိုးျပထားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဇာတ္ေတာ္အမွတ္ (၅၁၂) ကုမၻဇာတ္ (ဇာတက႒ကထာ၊ ၅၊ စာ ၁၂ - ၂၂) ကို ယူၿပီး ဇာတ္ညႊန္း ေရးကာ အႏုပညာရွင္တို႔က တင္ဆက္ၾကတာပါ။ အဓိကအသိေပးခ်င္တဲ့ အခ်က္ကို ေထာက္ကူေပးဖို႔ကေတာ့ ဟိုလူၾကီးကို အဓိကထားၿပီး ျမန္မာျပည္သားေတြ ေျပာခ်င္ ေနၾကတဲ့ စကားေတြကို ဟာသေႏွာကာ တင္ဆက္ကျပၾကတာပါ။ သရုပ္ေဆာင္ေတြကလဲေကာင္း၊ ဟာသေတြကလဲ ထိမိေတာ့ ဇာတ္လမ္းတိုကို ၾကည့္ၿပီး ပရိသတ္ၾကီးက တေသာေသာ တေဝါေဝါ ပြဲၾကေနၾကေလရဲ႕။
ဇာတ္ညႊန္းေရးသူကလဲ ေတာ္၊ ဇာတ္ေဆာင္ေတြကလဲ ေကာင္းလိုက္ပါဘိသနဲ႔။ ဇာတ္ေတာ္လာ အေၾကာင္း အရာ တစ္ခုကို တင္ဆက္ ေဖ်ာ္ေျဖမယ္ဆိုရင္ ၿမိဳ႕ေနပရိတ္သတ္က ဒီေလာက္ အားေပးလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ မထားမိရုိးပါ။
အခု ကျပမႈက ျမန္မာတို႔အတြက္ ဇာတ္ေဆာင္ေတြရဲ႕ ေျပာစကားေတြ၊ ဟာသေတြေၾကာင့္ စိတ္ထြက္ေပါက္ေရာ၊ သတိ ေရာ အသိဥာဏ္ပါ ရေလာက္တဲ့ တင္ဆက္မႈတစ္ခုပါလို႔ ထင္ျမင္မိပါတယ္။ ဒီ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးကို ခုလို တင္ျပ အသုံး ေတာ္ခံၾကတဲ့သူေတြကိုေရာ၊ စိတ္ဝင္တစား အားေပးၾကတဲ့ ပရိတ္သတ္ၾကီးကိုပါ သိပ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ “အရက္ဖိုးက လဖက္ရည္ ဖိုးထက္ေတာင္ ေစ်းခ်ိဳေနတယ္၊ အရက္ဆိုင္ေတြ လဲ ေပါလိုက္တာ လြန္ပါေရာ၊ ဒါေၾကာင့္ အရက္ ေသာက္ၾကတဲ့ လူငယ္ေတြလဲ အမ်ားၾကီး တိုးပြားလာေနတယ္” လို႔ မႏွစ္ေလာက္က သတင္းေတြမွာ ဖတ္ရ ၾကားရလို႔ပါ။ “ေသႏွင့္ အရက္၊ စီးပြားဖ်က္ကို၊ တစ္စက္ကယ္မွ်၊ မေသာက္ၾကႏွင့္၊ ေရွာင္ၾကပါေလ၊ ရွင္ေတာ္ေဟာသည့္ အဆိပ္ေရ” လို႔ ဒို႔ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဒို႔ဘာသာ၊ ဒို႔သာသနာက ဆိုဆုံးမပါလ်က္ ဒင္းတို႔ေခတ္ (ဒို႔ေခတ္) ေရာက္မွ ျဖစ္ရေလျခင္းရယ္လို႔ ရင္ထဲမယ္ေတာ့ တမ်ိဳးၾကီးေပါ့။ ဒီလိုမ်ိဳး ခံစားၾကရတာကလဲ ဒို႔ႏိုင္ငံ ဒို႔လူမ်ိဳး ဒို႔ယဥ္ေက်းမႈကို ကမၻာက အသိအမွတ္ျပဳ အထင္ၾကီး ေလးစားေစလိုစိတ္တို႔ ျပည့္သိပ္ေနလို႕သာ ျဖစ္ပါတယ္။ အာဏာရွင္လိုမ်ိဴး အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာတို႔၊ အရည္ အခ်င္းမရွိတဲ့သူေတြ ၾကီးစုိးတဲ့ေခတ္မွာတို႔ဆို ဒီလိုမ်ိဳး ေသာက္စားၾက မူးယဇ္တတ္ၾက၊ ေလာင္းကစားမႈေတြ ႏွင့္ တစ္ရုံးရုံး ျဖစ္တတ္ၾကတယ္တဲ့။ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္မဝင္စားႏိုင္ေစဖို႔ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္လဲ အဲဒီလိုလူမ်ိဳးေတြက ဖန္တီးတတ္ၾကတယ္လို႔ ႏိုင္ငံေရး သုခမိန္ဆန္ဆန္ ေဝဖန္သုံးသပ္သံေတြကို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း အုတ္တံတိုင္းေတြ ၾကားကေတာင္ ၾကားေနရပါတယ္။ စာေရးသူကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံဘာသာရပ္ကုိ ေလ့လာသင္ယူဖူးတာလဲ မဟုတ္၊ ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းေတြကို ေက်ေနေအာင္ ေလ့လာထားဖူးတာလဲ မဟုတ္လို႔ ဒီလိုေတြ တမင္ ဖန္တီးတတ္တယ္ဆိုတာ ဟုတ္ မဟုတ္ အေသအခ်ာေတာ့ မသိပါဘူး။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ဒို႔ႏိုင္ငံမွာလဲ အရက္ေၾကာ္ျငာတာေတြ ပိတ္ပင္တယ္လို႔ ၾကားရျပန္ေတာ့ စိတ္သက္သာခြင့္ နဲနဲေတာ့ ရပါရဲ႕။
ဘာပဲျဖစ္ေနပါေစ။ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈကေန ဆင္းသက္လာၿပီး ဘာသာ ေရးႏွင့္ပါတြဲၿပီး က်င္းပ ဆင္ႏႊဲလာခဲ့ၾကတဲ့ ရုိးရာ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ကို ရုိင္းရာယဥ္ေက်းမႈပြဲေတာ္လို႔ ေျပာပ ေလာက္ေအာင္ကို ျဖစ္ပ်က္လာေနတာကေတာ့ မေကာင္းတာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ရုိးရာ ယဥ္ ေက်းမႈကို ထိန္းသိမ္း ေဖာ္ထုပ္တဲ့ ဒီပြဲမွာ လာေရာက္ပါဝင္ ဆင္ႏြဲသူမ်ား အားလုံးကုိ အရက္ေသစာ ေသာက္စားမူးယဇ္ျခင္း လုံးဝ မျပဳလုပ္ရန္ အထူးေမတၱာရပ္ခံထားၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ပါဝင္ဆင္ႏႊဲၾကရန္ ဖိတ္ၾကားထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ မူးေနတာေတြ႔ရင္ ဘယ္ကပဲ ေသာက္လာသည္ျဖစ္ေစ၊ သၾကၤန္ေကာ္မတီက အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္ ေမတၱာရပ္ခံၿပီး အငွါးကားႏွင့္ ျပန္ပို႔ေပးဖို႔ထိကို ၾကိဳၾကိဳတင္တင္ စီစဥ္ထားေၾကာင္း သိရသလို စကၤာပူ ေရာက္ ျမန္မာမ်ားကလဲ အလြန္ယဥ္ေက်းစြာ ပူးေပါင္းပါဝင္ဆင္ႏႊဲၾကတာကို ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္။ ဒီလို ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း၊ စည္းကမ္းရွိရွိ လုပ္ေဆာင္ၾကမွလဲ အျခားသူမ်ားက မိမိတို႔ရဲ႕ ရုိးရာယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ လူမ်ိဳးကို ေလးစားၾကမွာ မဟုတ္ပါလား။ ေဩာ္ . . . ကိုယ့္ရုိးရာ ယဥ္ေက်းမႈကို ကုိယ္မွ ျမတ္ႏိုး တန္ဖိုး ထားမႈ မရွိရင္ ဘယ္သူကမ်ား ျမတ္ႏိုး ေလးစား တန္ဖိုးထားပါလိမ့္။ ?????
အသိတရား၊ သတိတရားတို႔ျဖင့္ ရုိးရာ၊ ဘာသာ၊ သာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ၾကပါေစ။ လူသစ္ စိတ္သစ္ စြမ္းအားသစ္တို႔ျဖင့္ ၾကံစည္ ေျပာဆို လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကၿပီး အစစ အရာရာ တိုးတက္ ေအာင္ျမင္ျခင္း မဂၤလာအေပါင္း ခေညာင္းတဲ့ ႏွစ္သစ္ျဖစ္ပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သလိုက္ပါတယ္။
ဘုန္းဥာဏ္
(ေခတၱ) ဆမ္ဘာဝမ္၊ စကၤာပူ။
၁၃၊ ၀၄ ၊ ၂၀၁၀။
No comments:
Post a Comment