မဃေဒဝလကၤာက်မ္းမွ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္မ်ား (၂)

(ပိုဒ္ ၂၀၀)။ ပညာျပည့္ဝ၊ ႏွလုံးလွေသာ္၊ ကိစၥၾကီး ငယ္၊ ေဆာက္သဖြယ္လွ်င္၊ က်ဥ္း က်ယ္ ထြင္းေဖာက္၊ ျဖတ္ေတာက္လိုရာ၊ ၿပီးႏိုင္စြာ၏။

(ပိုဒ္ ၂၀၂)။ မေစြ မေစာင္း၊ မွန္လမ္းေၾကာင္းျဖင့္၊ ထိန္းေက်ာင္းသတိ၊ ေစာင္းၾကိဳးညွိသို႔၊ ေစာင့္ဘိပညာ၊ မလစ္ရာဘူး၊ မင္းမွာ ကပ္ေန၊ လူေမႊေယာက်္ား၊ မင္းေစမ်ားတို႔၊ လွ်ပ္ဝါးသမႈ၊ ေပါက္လြတ္ျပဳက၊ ျပည္သူ႔မီးဖြား၊ ဟူတုံျငား၏၊ ျပည္သားျပည္သူ၊ ကၽြတ္ကၽြတ္ဆူေအာင္၊ ေလာင္ပူ မခ်မ္း၊ စိတ္ဝမ္းမသာ၊ ျဖစ္တတ္စြာ၏။

(ပိုဒ္ ၂၀၄)။ မာန္ျပင္း ေဝကာ၊ လြန္တင္းမာ၍၊ ပညာမရႈ၊ ကဲမျပဳႏွင့္၊ ရာဟုစက္အိမ္၊ နဝင္းၾကိမ္လ်က္၊ မိုးတိမ္ဆီးႏွင္း၊ အုပ္မိလွ်င္းကား၊ ေနမင္း လမင္း၊ ေလးကၽြန္းဝင္းလည္း၊ မလင္းႏိုင္ရာ၊ ညွိဳးၾကစြာ၏။

(ပိုဒ္ ၂၁၂)။ လူတို႔ကိစၥ၊ လူ႔ေလာကႏႈိက္၊ ျပဳသမွ်မ်ိဳး၊ ျပစ္ အက်ိဳးတို႔၊ ေကာင္းဆိုး အတိ၊ ျမဲမယွိဘူး၊ ေလာကီ့ထုံးစံ၊ ေလာကဓံကား၊ မၾကံလည္းျဖစ္၊ ၾကံလည္းနစ္၏၊ စင္စစ္မွတ္သား၊ မယုံမွားႏွင့္၊ ေယာက်္ားတကာ၊ အားထုပ္ရာသည့္၊ ၾကီးစြာလုံ႔လ၊ ဝါယာမမူ၊ မခ်ေကာင္းေခ်၊ မလြတ္ေစႏွင့္၊ မေသမခ်င္း၊ ျပဳအပ္ႏွင္း၏၊ မယြင္းမွန္လွ၊ ဤေလာကႏိႈက္၊ လုံ႔လမမူ၊ နတ္မကူဘူး၊ လူလည္းလုံ႔လ၊ နတ္လည္းမ၏။

(ပိုဒ္ ၂၂၁)။ မိမိကိုယ္ကို၊ ၾကီးပြားလိုက၊ အတိုမျပဳ၊ အရွည္ရႈေလာ့။

(ပိုဒ္ ၂၃၆)။ ေရွးရႈေမတၱာ၊ ကရုဏာႏွင့္၊ နာနာက်င္က်င္၊ အျပစ္ျမင္တိုင္း၊ ဝမ္းတြင္မသို၊ ဟုတ္တိုင္းဆို၍၊ က်ိဳးလိုစိတ္က၊ ဆုံးမတတ္သူ၊ ဆရာဟူေလာ့။

(ပိုဒ္ ၂၄၅)။ ကံဟုမူလ၊ သမၺဳဒၶတို႔၊ ေဟာျပသည္မွာ၊ အရင္းသာရွင့္၊ ဥစၥာေဘာဂ၊ ဇီဝိတႏွင့္၊ သုခပြားရန္၊ ဤလူ႔ဌာန္ႏိႈက္၊ ဥာဏ္ ဝီရိယ၊ ပေယာဂတည့္၊ ကာလ ေဒသ၊ ပုဂၢလကို၊ ႏိႈင္ဆအပ္တုံ၊ ကံကိုယုံ၍၊ မီးပုံအတြင္း၊ မဆင္းထိုက္စြာ၊ က်ားရဲရာလည္း၊ ၾကမၼာအေၾကာင္း၊ မရုိးေကာင္းရွင့္၊ သူေဟာင္းေရွးက၊ ဆိုကုန္ၾက၏။ လုံ႔လမထူ၊ ဥာဏ္မကူဘဲ၊ အယူတေခ်ာင္း၊ ကံတေၾကာင္းမွ်၊ မေကာင္းလည္းကံ၊ ေကာင္းလဲကံဟု၊ ကံကိုခ်ည္းသာ၊ မကိုးရာဘူး၊ ပညာဥာဏ္ျဖင့္၊ သင့္ မသင့္ကို၊ အခြင့္ရႈ၍၊ အျပဳလုံ႔လ၊ ယွိအပ္စြတည္း၊ တံငါ့လက္တြင္း၊ ေရာက္လွ်င္းတုံျငား၊ သုံးေကာင္ ငါးကို၊ မွတ္သားဝမ္းထဲ၊ နည္းယူစြဲေလာ့။

(ပိုဒ္ ၂၄၆)။ ယြင္းေဘာက္သမၼာ၊ ယူမိစၦာႏွင့္၊ ပညာမဲ့သူ၊ လူဟူသမွ်၊ လူ႔ဗာလတို႔၊ မိဘ ဆရာ၊ ဆုံးမပါလည္း၊ တမာသို႔ ခါး၊ နားႏိႈက္မသာ၊ မလိုက္နာဘဲ၊ လုိရာေျမွာက္ျငား၊ သူ႔စကားသာ၊ ပ်ားသို႔ခ်ိဳၿပီး၊ နားမၿငီးဘူး၊ ေဘးၾကီးေရာက္မွ၊ မိမယ္တ၍၊ ထိုဗာလဆိုး၊ လူမိုက္မ်ိဳးတို႔၊ ကိုးရာမထင္၊ မိုးမျမင္ခဲ့။

(ပိုဒ္ ၂၄၉)။ ပေယာဂစက္၊ ပ်က္သည္သူအား၊ လူကိုထား၍၊ ဘုရားေသာ္မွ၊ ကယ္မရဘူး။

(ပိုဒ္ ၂၅၀)။ ပညာယွိျမတ္၊ ေဗာဓိသတ္တို႔၊ နကၡတ္ယွဥ္ရာ၊ အခါဖင့္ေႏွး၊ ေန႔မေရြးဘူး၊ အေရးလက္ေရာက္၊ မ်က္ေမွာက္က်ိဳးထင္၊ ရျခင္းပင္သာ၊ ဤလွ်င္သင့္ျမတ္၊ ေကာင္းနကၡတ္တည့္၊ အမွတ္မေသြ၊ မလြန္ေစႏွင့္။

(ပိုဒ္၂၅၄)။ ေမာဟပိတ္ဆို႔၊ ပညာခ်ိဳ႕သည့္၊ လူတို႔ ဥစၥာ၊ မ်ားတံုပါလည္း၊ မဟာသမုဒ္၊ ေရအစုတ္သို႔၊ ေသာက္ထုတ္ သုံး ခ်ိဳး၊ ဘယ္သူမ်ိဳးမွ်၊ အက်ိဳးမရ၊ ပ႑ိတတို႔၊ ဓနမူကား၊ နည္းျငားပေစ၊ တြင္းထြက္ေရသို႔၊ ဗိုလ္ေျခအားလုံး၊ ေသာက္သုံးခ်မ္းသာ၊ ၿပီးတတ္စြာရွင့္၊ သဒၶါမေရွး၊ မေပးမလွဴ၊ မုန္းေဆးဟူ၏၊ ေပးလွဴတတ္ေသာ္၊ ခ်စ္ေဆးေက်ာ္တည့္၊ လူ႔ေဘာ္ဌာန၊ဤေလာကႏိႈက္၊ စိတ္ကၾကည္စြာ၊ ေစတနာႏွင့္၊ သဒၶါဝမ္းတြင္း၊ ေပးကမ္းျခင္းကား၊ ရျခင္းထက္သာ၊ ဝမ္းေျမာက္စြာသည္၊ မဂၤလာလြန္ျမတ္၊ ျဖစ္သတတ္ရွင့္။

(ပိုဒ္ ၂၅၅)။ အေလာင္းတို႔ႏွယ္၊ ေမတၱာၾကြယ္၍၊ ကယ္ဆယ္တတ္ျငား၊ သူတို႔အားလည္း၊ ျပစ္မွာ ဘယ္ခါ၊ မျပဳရာဘူး၊ ျပဳပါတတ္သူ၊ လူ မဟူဘူး၊ လူတြင္ယုတ္မာ၊ မုိက္ဆုံးစြာတည့္၊ ပညာ မယွဥ္၊ အကတညဳ၊ လူ႔ပါပိယ၊ ဟူသမွ်ကား၊ မိဘကိုလ်က္၊ ေက်းဇူးဖ်က္၍၊ အပ်က္ကိုသာ၊ ျပဳတတ္စြာခဲ့၊ မိစၦာယြင္းခြ၊ ထိုဗာလကို၊ သားလွ လိမၼာ၊ ကြင္းေသြခြါေလာ့၊ ဒုရာဇီဝ၊ ဒုစာရႏွင့္၊ သီလငါးပါး၊ လူ႔တရားကို၊ ပယ္ယွား မၾကိဳက္၊ ထိုသူမိုက္လည္း၊ လူႏိႈက္ လူရာ၊ မဝင္စြာတည့္။

(ပိုဒ္ ၂၅၆)။ လူ႔ျပည္ဘဝ၊ လူ႔ေလာကႏိႈက္၊ ထၾကြေရးရာ၊ လိမၼာစြာႏွင့္၊ ေဘြရွာရျငား၊ ဥစၥာမ်ားကို၊ ပ်က္ျပားမေပ်ာက္၊ ယြင္းမေထာက္ေအာင္၊ ေစာက္ေရွာက္ႏိုင္ထ၊ သီလ သဒၶါ၊ ပညာယွိေပါင္း၊ မိတ္ေကာင္းအျမဲ၊ မွီဝဲေပါင္းေဖာ္၊ မေမာ္ မၾကြား၊ ပလႊား မဝါ၊ မွ်ကာသက္ေမြး၊ က်င့္ေရး စတု၊ ဤေလးခုတို႔၊ ယခု ဒိ႒၊ ပစၥကၡႏိႈက္၊ ဟိတခ်မ္းသာ၊ ပြားေၾကာင္းလာ၏၊ သဒၶါ သီလ၊ စာဂ ပညာ၊ ဤေလးျဖာမူ၊ ေနာင္လာ သုခ၊ ရအ့ံ အေၾကာင္း၊ မွန္တုံေရွာင္းဟု၊ ဂုဏ္ေပါင္းထြတ္တင္၊ သုံးလူ႔ရွင္တို႔၊ မိန္႔က်င္မုခ်၊ ေဟာကုန္ၾက၏။ ဒိ႒ တမလြန္၊ က်ိဳးႏွစ္တန္ကို၊ အမွန္မုခ်၊ မျမင္ကလွ်င္၊ အႏၶစကၡဳ၊ လူဟုမည္ကာ၊ ပညာမ်က္စိ၊ မယွိျဖစ္ဆန္း၊ ႏွစ္ဘက္ကန္းတည့္၊ လူမွန္းသိရုံ၊ ကံမယုံပဲ၊ မစုံမလင္၊ မ်က္ေမွာက္တြင္သာ၊ အျမင္ဒိ႒၊ တဘက္လွကား၊ ဧက စကၡဳ၊ ႏွစ္စုအက်ိဳး၊ စုံျပည့္ျဖိဳးေအာင္၊ ထိုးထိုးထြင္းထြင္း၊ ျမင္တတ္လွ်င္းမူ၊ ထိုသသူကို၊ လူတြင္ ပ႑ိ၊ မည္ယွိေခၚျပဳ၊ ဒြိ စကၡဳတည့္၊ ေမာင္ပုေရႊစင္၊ ဘသက္တင္လည္း၊ အျမင္မ်က္စိ၊ ႏွစ္ဘက္ရွိေအာင္၊ သတိသမၼာ၊ မကင္းကြာဘဲ၊ ပညာဝမ္းတြင္၊ အၿမဲထင္၍။ ။ ဆင္ျခင္ တိတ္ေတြး စာနာတည္း။

(ပိုဒ္ ၂၆၀)။ မိစၦာ ေမာဟ၊ ေမွာင့္နယ္က်လ်က္၊ ခ်ိဳ႕ကတထူး၊ ကံစုန္းျပဴးႏွင့္၊ ဉာဏ္ရူးမြဲေတ၊ လူရႈပ္ေတြလည္း၊ ကေဝနတ္ေမာ္၊ ရူးေဆးေဘာ္၍၊ အေၾကာ္တျငာ၊ ငါဆရာဟု၊ ပညာေယာင္ဝါး၊ ျမင္းမိုရ္ဖ်ားက၊ သိၾကားကိုမွ်၊ အေနရေအာင္၊ ေခၚခ်ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ဟူတုံေရွာင္း၏၊ ေဆးေကာင္းစြမ္းအန္၊ မႏၱာန္သတၱိ၊ သိဒၶိၿပီးေယာင္၊ ဟန္ေဆာင္ဝါၾကြား၊ ေထာင္ပလႊားလ်က္၊ စိတ္ကား ဣႏၵာ၊ ႏႈတ္ ဝိဇၨာတည့္၊ ကုိယ္မွာ ဖြတ္လား၊ ေခါင္းစုတ္ဘြားႏွင့္၊ ေခါင္းပါး မြဲျပာ၊ ဆင္းရဲစြာ၏၊ သမၼာဝါယာ၊ သမၼာသကၤပ္၊ မစပ္တရား၊ ေကာင္းၾကံယွားတိုင္း၊ ၾကိဳးစား ပမ္းစား၊ လူဝိုးဝါးတို႔၊ မပြားပညာ၊ ခ်ည္းႏွီးသာတည့္၊ ထင္ရာမွန္းလ်က္၊ မ်က္ကန္း လမ္းသြား၊ ျပဳတုံျငားလည္း၊ မွန္ မွား မသိ၊ က်ိဳးမယွိရွင့္၊ ဝိစိကိစၦာ၊ မ်ားရုံသာျဖင့္၊ အဝိဇၨာတုံး၊ ျမင္းမိုရ္ဖုံးသို႔၊ လုံးလုံး မသိ၊ ေမာဟဘိ၏။ 

(ပိုဒ္ ၂၆၁)။ လူမိုက္တေသာင္း၊ ၿခီးမြမ္းေရွာင္းလည္း၊ သူေကာင္းတစ္ေယာက္၊ ျပစ္တင္ ေၾကာက္ေလာ့၊ ေရွ႕ ေနာက္ မဆ၊ လူ႔ဗာလတို႔၊ ဂုဏ ေဒါသ၊ ႏွစ္ဝ က်ိဳး ျပစ္၊ စိစစ္ ေျမွာ္ျမင္၊ မဆင္ျခင္ဘူး၊ ဆိုခ်င္မက္ေမာ၊ ဆိုလ်င္ေဆာျဖင့္၊ သေဘာအလိုက္၊ တုတ္ႏွင့္ရုိက္သို႔၊ သူမိုက္ ခ်ီးမြမ္း၊ ဂုဏ္နာႏြမ္း၏။

အမွာစကား။ အလ်ဥ္းသင့္သည့္ အခါ ဆက္လက္ ေကာက္ႏႈတ္ တင္ျပပါဦးမည္။

ဘုန္းဥာဏ္
Sembawang, Singapore
28/04/2010