ဘဝဟူသည္

စာမေရးျဖစ္တာ ငါးပတ္ တိတိေတာင္ ၾကာသြားခဲ့ပါၿပီ။ ခုတေလာ အလုပ္ကလည္း နည္းနည္း ရွဳပ္ေနပါသည္။ ရွဳပ္ေနသည့္ အလုပ္ေၾကာင့္ စာေရးခ်င္စိတ္လည္း မရွိလွပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာမွ အသစ္မေရးျဖစ္ပါဘူး။ လာၿပီး စာဖတ္ၾကသူေတြကို အမွန္တကယ္ အားနာေနမိပါသည္။ 

သုိ႔ေပမဲ့ ဘဝအေၾကာင္း စာေတြေတာ့ ခုတေလာ ဖတ္ျဖစ္ေနသည္။ ဒီေတာ့ ဘဝ အေၾကာင္းမ်ား ေရးရမလားလို႔ စဥ္းစားမိပါသည္။ ဘဝ အေၾကာင္း ဆိုလို႔ ထူးေထြ ဆန္းျပားလွတဲ့ ေန႔စဥ္ ရုန္းကန္ေနရတဲ့ ဘဝမ်ား၊ ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးရတဲ့ ဘဝမ်ား၊ အထီးက်န္းကာ ဆဲရဲမႈ လွိဳင္းလုံးႀကီးေတြၾကား ျမဳပ္လိုက္ ေပၚလိုက္ ျဖစ္ေနသည့္ ဘဝမ်ိဳးမ်ားႏွင့္  ဘဝထိုထို အတြင္းမွ အေတြ႔အႀကဳံမ်ားကို ေရးဖို႔ ေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ စာေပထဲက ဘဝကိုသာ ေျပာတာပါ။  

ဘဝအေၾကာင္း နည္းနည္း ေရးမယ္ဆိုေတာ့ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ေလာက္က တက္ခဲ့ရသည့္ သင္တန္း တစ္ခုကို သတိယမိပါေသးသည္။ သင္တန္းက  ရဟန္းေတာ္မ်ား အတြက္ ျမန္မာစာ၊ အေျခခံ အဂၤလိပ္စာႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းပါ။ (စကားစပ္လို႔ ေျပာရလွ်င္ ကြန္ျပဴတာ သင္တန္း ဆိုလို႔ အထင္မႀကီးလိုက္ပါႏွင့္။ ဝါသနာ နည္းေတာ့ ယခုထိ ကြန္ျပဴတာကို ပညာရပ္ အေနႏွင့္ မတတ္ပါ။) သင္တန္းဖြင့္တာက ရန္ကုန္၊ အင္းစိန္ၿမိဳ႕နယ္၊ ဗိုလ္ကုန္းရပ္က မဟာသြံသာရေက်ာင္းမွာ ျဖစ္ပါသည္။

သင္တန္း ဆရာေတြက ႏွစ္ဖက္လွ ဦးေက်ာ္လြင္၊ ျမန္မာစာ ဆရာႀကီး ဦးစံတင္ (ရန္ကုန္တကၠသုိလ္) စတဲ့ နာမည္ႀကီး ဆရာႀကီးေတြပါ။ သင္တန္းမွဴးလည္းျဖစ္၊ အဲဒီ သင္တန္းမွာ တစ္ပါးတည္းေသာ ဘုန္းႀကီး ဆရာလည္း ျဖစ္သူကေတာ့  မဟာသြံႆာရ ဘုရားေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ဦးကုမာရ ျဖစ္ပါတယ္။  

ဆရာေတာ္က စာသင္သည့္ အခါ တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္၏ စာတစ္ပုိဒ္ကို မၾကာခဏ ရြတ္ဆိုျပပါတယ္။ သူသည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ BSC ဘြဲ႔ယူခဲ့ရာ ပညာေရး စနစ္လည္း ပ်က္သုဥ္း၊ တကၠသိုလ္ႀကီးလည္း ေျခာက္ကပ္ကပ္ျဖစ္ေနသည္ကို စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိေလသလား မသိ။ ထိုစာကို ရြတ္ျပေတာ့မည့္ အခါ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး၏ ဂုဏ္ေရာင္ႏွင့္ ခမ္းနားမႈတို႔ကို ေျပာျပတတ္ပါေသးသည္။ တကၠသိုလ္ ဝန္းက်င္ကို ဖြဲ႔ဆိုထားသည့္ စာေတြဖတ္၍ ငယ္စဥ္က တကၠသိုလ္ကို တက္ေရာက္လိုသည့္ ဆႏၵ ႀကီးမားလွေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျပခဲ့ပါသည္။ တကၠသိုလ္ႏွင့္ ဆိုင္သည့္ စာေရးဆရာ အခ်ိဳ႕၏ အေရးအဖြဲ႕တို႔ကိုလည္း ရြတ္ဆိုျပတတ္ပါေသးသည္္။ 

ဆရာေတာ္ ရြတ္ဆိုျပသည့္ စာေရးဆရာ အသီးသီး၏ ထိုထိုသို႔ေသာ စာ အဖြဲ႔အႏြဲ႕ေကာင္းတို႔ကို မမွတ္မိေတာ့ေသာ္ျငားလည္း ဆရာ တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္၏ “ဘဝတစ္လႊာ”ကိုမူ မွတ္မိေနပါေသးသည္။ ဘဝတစ္လႊာ အဖြဲ႕က - 

“ဘဝဟူသည္ကို သစ္ရြက္ႏွင့္ ပမာပုံခိုင္း၍ ႏွိႈင္းစတမ္း ဆိုပါလွ်င္ -

တစ္ရိုးတံ အလႊာငယ္ တစ္ဆယ္မကႏွင့္ ၾကြယ္လွေသာ စိမ္ပန္းရြက္ႏွယ္ ဘဝမ်ိဳးလည္း ရွိသည္။

တစ္ညွာတြင္ တစ္လႊာရွိ၍ ဤတစ္လႊာပင္ တစ္ရြက္မည္ေသာ ေညာင္ရြက္ကဲ့သို႔ ဘဝမ်ိဳးလည္း ရွိပါ၏။

ခိုင္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ ဘဝမွာမူ ႏွစ္လႊာေပါင္းမွ တစ္ရြက္ျဖစ္ရသည့္ စြယ္ေတာ္ရြက္ ပမာသာ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ တစ္လႊာ ေၾကြခဲ့ေလၿပီမင့္၊ တစ္ရြက္ မမည္ေလေတာ့ေသာ အထီးက်န္ ဤ ဘဝဝယ္ …” ဟု ဘဝကို သရုပ္ခြဲျပထားသည့္ စာျဖစ္ပါသည္။

ဆရာႀကီး ဘုန္းႏိုင္သည္ နာမ္ႏွင့္ ရုပ္ ေပါင္းစည္းထားသည့္ တနည္းဆိုရေသာ္ ခႏၶာ ငါးမ်ိဳးျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းအပ္သည့္ လူ႔ဘဝ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အေၾကာင္းတရားတို႔ စိုးမိုးျခယ္လွယ္အပ္သည့္ ဘဝ၊ အညမည သေဘာတရားတို႔  ယွက္ႏြယ္လွ်က္ ေထာက္ပံ့ထားအပ္သည့္ လ႔ူဘဝ အျဖစ္သနစ္ကို ဝတၳဳျဖင့္ ဖြဲ႕ႏြဲ႔ကာ ေဖာ္က်ဴးလိုဟန္ ရွိသည္။ ဘဝ၏ သေဘာကို ဖြင့္ျပလိုဟန္ ရွိသည္ဟု ထင္ပါသည္။ သုိ႔ျဖင့္ က်ယ္ေျပာလွသည့္ ဘဝပင္လယ္ကို ၾကည့္ကာ သရုပ္ခြဲၾကည့္သည္။ နာမည္ မွည့္ၾကည့္သည္။ သူ ေတြ႔ရသည့္ ဘဝေတြက စိမ္ပန္းရြက္ႏွင့္ တူသည့္ ဘဝ၊ ေညာင္ရြက္လို ဘဝႏွင့္ စြယ္ေတာ္ရြက္ပမာ ဘဝေတြပါတဲ့။

ဆရာ ခြဲျပထားသည့္ ဘဝသရုပ္ႏွင့္ နာမည္ေတြက အေတာ္ စြဲမက္ဖြယ္ ေကာင္းသည္။ အဖြဲ႕အႏြဲ႕ကလည္း ဆြဲေဆာင္မႈ အျပည့္။ ယင္းအဖြဲ႕ကို ၾကည့္ၿပီး ဆရာ့ ဝတၳဳကို ခံစားမႈ အပိုင္းက မဟုတ္ပဲ ဒႆန ရွဳေဒါင့္မွ ခ်ဥ္းကပ္ခါ ဖတ္ၾကည့္ရေသာ္ ေကာင္း၏ဟု ေတြးမိၿပီး စာအုပ္ ရွာလိုစိတ္ပင္ ေပါက္မိလိုက္ပါေသး၏။ သို႔ေသာ္ မိမိက ဆရာႀကီး၏ ထိုဝတၳဳကို ေဝဖန္ဖို႔လည္း မဟုတ္၊ ဖြင့္ဆို ရွင္းျပဖို႔လည္း မရည္ရြယ္။ ထို႔ျပင္ မိမိ၏ လက္ရွိ အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါႏွင့္လည္း မကိုက္ညီ။ ဝတၳဳဖတ္ဖို႔ အခြင့္ရသည့္ အသိုင္းအဝိုင္းတြင္ မေနခဲ့ရသျဖင့္ ဖတ္လိုသည့္ ဆႏၵကလည္း နည္းပါးလွရာ ထိုအေတြးကို အေဝးမွာပဲ စြန္႔ပစ္လိုက္ရပါသည္။ (ဖတ္ဖူးသူေတြ ေဆြးေႏြးျပလွ်င္ေတာ့ ေကာင္းမည္ဟု ေတြးမိပါေသးသည္။)

မိမိ ယခု ေရးလိုသည့္ ဘဝ အေၾကာင္းကေတာ့ ဗုဒၶဒႆန နယ္ပယ္မွ ရွဳျမင္ထားသည့္ ဘဝအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ယင္း ဘဝအေၾကာင္းကို မေရးမီ စပ္ဆိုင္လာသျဖင့္ တက္ခဲ့ဖူးသည့္ သင္တန္း အေၾကာင္းကို သတိယၿပီး နိဒါန္းပ်ိဳးသည့္ သဖြယ္ စ-ေရးလိုက္ျခင္းပါ။ 

လာမည့္ ပို႔စ္ေတြမွာ ဗုဒၶဒႆနမွာ လာတဲ့ ဘဝအၾကာင္းကို အထိုက္ အေလွ်ာက္မွ် ေဆြးေႏြးၾကည့္ႏိုင္မည္ ဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။ ေထာက္ျပ ေဝဖန္ အႀကံျပဳၾကမည္ ဆိုလွ်င္ ဝမ္းေျမာက္စြာ ႀကိဳဆိုပါမည္။

ဖတ္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ဘုန္းဉာဏ္