အမွတ္တရ ေတာင္ေပၚ ရြာေလး ထီတေမာင္း

ပင္ေလာင္းၿမိဳ႕လယ္မွ ေစတီေတာ္

ျမန္မာႏိုင္ငံသား ဆိုေပမဲ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ေဒသအမ်ားစုကိုေတာ့ မေရာက္ဖူးပါဘူး။ ျပည္နယ္ေတြထဲမွာဆို ကခ်င္ျပည္နယ္ပဲ ကေလးဘဝက ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ေနခဲ့ဘူးတာပါ။ က်န္တဲ့ ျပည္နယ္ေတြေတာ့ မေနဖူး၊ မေရာက္ဖူးပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ အခြင့္ရရင္ ျပည္နယ္ေတြကို သြားလည္ၾကည့္ခ်င္ေနခဲ့ပါတယ္။

မႏွစ္ (၂၀၁၀)၊ ေမလ မွာေတာ့ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္းက ပင္ေလာင္း၊ ေတာင္ၾကီးႏွင့္ ပင္လုံၿမိဳ႕တို႔ကို သြားေရာက္ လည္ပတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ပင္ေလာင္းၿမိဳ႕နယ္ထဲက (ထီတေမာင္း ဆိုတဲ့) ရြာတစ္ရြာကို အလည္လိုက္သြား ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ေမလ (၂၁) ရက္ေန႔က အဲဒီရြာေလးကို ေရာက္သြားတယ္။ သန္လွ်င္ၿမိဳ႕နယ္ထဲက ရြာတစ္ရြာရဲ႕ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီး တစ္ပါးႏွင့္ လိုက္သြားျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ေနာက္ ဦးပအိုဝ္လို႔ အလြယ္ေခၚတဲ့ ပင္လုံသား ဦးဇင္းတစ္ပါးလည္း ပါပါတယ္။

အဲဒီ ဆရာေတာ္က သန္လွ်င္မွာ ေနၿပီး ေက်ာင္းတက္ခ်င္တဲ့ ပအိုဝ္းက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြေတြကို သူ႔ေက်ာင္းမွာ ေနခြင့္ျပဳၿပီး ေက်ာင္းတက္ႏိုင္ေအာင္ စီမံေပးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီရြာႏွင့္ အနီးဝန္းက်င္ ရြာေတြက သူ႔ကို ရင္းႏွီးၾကည္ညိုၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူႏွင့္ လိုက္လည္ရတာ အစစ အရာရာ အဆင္ေျပခဲ့ပါတယ္။ 

ထီတေမာင္း ရြာသူရြာသားေတြ အားလုံး ဗုဒၶဘာသာကို ကိုးကြယ္ၾကပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ ျမန္မာ့ပညာေရးက ဆယ္တန္းေအာင္ သို႔မဟုတ္ သာမန္ ဘြဲ႔ရရုံႏွင့္ ဘာမွ် အလုပ္မျဖစ္၊ ဘဝအာမခံခ်က္ ဘာမွ်မရွိတာကို သိၾကေပမယ့္ အဲဒီရြာက လူေတြက သား သမီးေတြကို ကိုယ္ႏွင့္ အဆင္သင့္တဲ့ ၿမိဳ႕ရြာေတြကို ပို႔ၿပီး ေက်ာင္းထားၾကပါတယ္။ စာေရးသူတို႔ ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ ေနထိုင္ ပညာသင္ဖို႔ အလွ်ဥ္းသင့္တဲ့ ၿမိဳ႕ေတြကို သြားကုန္ၾကၿပီျဖစ္လို႔ ရြာကေတာ့ အနည္းငယ္ ေခ်ာက္ကပ္ကပ္ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ 

ဒါေပမယ့္ ရြာသူရြာသားေတြရဲ႕ ရိုးသားၿပီး ေဖာ္ေရႊမႈက လူနည္းေနလို႔ ရြာရဲ႕ ေခ်ာက္ကပ္ကပ္ ျဖစ္ေနတာကို ျပန္လည္စိုေျပေစပါတယ္။ သာယာတဲ့ ရာသီဥတု၊ မိႈင္းျပျပ မိုးေကာင္းကင္ႏွင့္ ခန္႔ညား ထည္ဝါ အလွေတြျဖာေနတဲ့ ေတာင္တန္းၾကီးေတြေၾကာင့္လည္း ေနေပ်ာ္ခဲ့ရပါတယ္။ သန္႔ရွင္းတဲ့ေလကို တဝၾကီး ရွဴရိႈက္၊ လတ္ဆတ္တဲ့ သဘာဝ အသီးအရြက္ေတြကို စားသုံးရတာကလည္း ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာပါ။

ရြာမွာ အိမ္ေတြက ပင့္လို႔ ဟိုအိမ္ ဒီအိမ္သို႔ ၾကြသြားျဖစ္ၾကပါတယ္။ အိမ္တစ္ခ်ိဳ႕မွာ အမ်ိဳးသား ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ဓာတ္ပုံကို ပုံၾကီးကူးၿပီး ခ်ိတ္ဆြဲထားတာကို ၾကည္ႏူး ဝမ္းသာဖြယ္ရာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေနာက္ ပအိုးဝ္ေခါင္းေဆာင္ ဦးေအာင္ခမ္းထီပုံကိုလည္း တေလးတစား ခ်ိတ္ဆြဲထားၾကတာလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ 

ရြာက အိမ္တစ္အိမ္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ဦးေအာင္ခမ္းထီတို႔ပုံ

 ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပုံကို ၾကည့္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္မႈ၊ အေမွ်ာ္အျမင္ရွိၿပီး ကုိယ္က်ိဳးစြန္႔ ေခါင္းေဆာင္မႈ စတာေတြ ေတြးမိရင္းကပဲ နာဂေတာင္တန္း လဟယ္ၿမိဳ႕နယ္မွာ သာသနာျပဳတာဝန္ ထမ္းေဆာင္ရစဥ္ (၁၉၉၅ - ၉၆)က မိမိတာဝန္က် ရြာက နာဂအဖိုးၾကီးေတြ ေျပာတာကို သတိယမိတယ္။ သူတို႔က ဦးႏု (ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း) မလာဘူးကြာ။ လာရင္ သူ႔ေျခေထာက္ ေျမမွာ မသြားခိုင္းဘူး။ ပခုံးမွာ ထမ္းမယ္” တဲ့။ (သူတို႔ေျပာတဲ့ အတိုင္း ေရးလုိက္ပါတယ္)။ သူတို႔က ဦးႏုရဲ႕ ေနာက္ပိုင္း ဘဝႏွင့္ ဆုံးသြားတာကိုပါ မသိရွာၾကဘူး။ လူသာ ေသသြားေပမဲ့ သူတို႔ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေကာင္း (ေကာင္းကံ) ေတြက လူေတြရဲ႕ ႏွလုံးသားမွာ တြယ္တာရစ္ပတ္ ေႏွာင္ၾကိဳးေတြ အလီလီ ထပ္ၿပီး ရစ္ပတ္စြဲၿမဲေစခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ပင္ေလာင္းၿမိဳ႕ကို ခဏသြားလည္ျဖစ္တယ္။ ၿမိဳ႕က ခမ္းနား ၾကီးက်ယ္လွတာ မဟုတ္ေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕ တည္ထားပုံႏွင့္ သာယာလွပမႈက ဖမ္းစားႏိုင္စြမ္း ရွိပါတယ္။

ပင္ေလာင္းၿမိဳ႕အဝင္မွ ျမင္ရပုံ

ပင္ေလာင္းေစ်းေရွ႕

ဒကာ ကိုထြန္းေအာင္က ဆြမ္းကပ္လို႔ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးခဲ့ရေသးတယ္။ ဟင္းေတြက ေကာင္းပါတယ္။ ဆိုင္ထဲမွာ စားေနသူအခ်ိဳ႕က ပုလင္းေထာင္ေနၾကလို႔ စိတ္ထဲမွာ ဆိုင္ထဲ ဝင္မိတာ အားနာသလိုလို တစ္မ်ိဳး ခံစားရတယ္။ တစ္ဆက္တည္း သတိထားမိတာ တစ္ခုက လူဦးေရ မမ်ားလွတဲ့ အဲဒီၿမိဳ႕ေလးမွာလဲ အရက္၊ ဘီယာ (ေၾကာ္ၿငာ)ေတြ ရွိတဲ့ ဆိုင္ေတြက ၿမိဳ႕ႏွင့္ မကာမိေလာက္ေအာင္ကို မ်ားေနတယ္ ဆိုတာပါပဲ။

အဲဒီရြာကေနပဲ အင္းေလး ေဖာင္းေတာ္ဦးဘုရားကို သြားဖူးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးႏွစ္ပါးႏွင့္ ကပၸိယတစ္ဦးကို ရြာသားေျခာက္ေယာက္ လိုက္ပို႔ၾကပါတယ္။ ေတာင္ေပၚလမ္းေတြမွာ ဆိုင္ကယ္ေတြႏွင့္ လုိက္ပို႔ၾကတာပါ။

ေညာင္ေရႊၿမိဳ႕နယ္၊ အထူးေဒသ (၆)၊ တပ္ရင္း (၁)၊ တပ္ခြဲ (၅)က တည္ေဆာက္ေနတဲ့ “ကိုယ္ထူ ကိုယ္ထ” ေရအားလ်က္စစ္ ျဖစ္ေျမာက္ေရးႏွင့္ ေနာင္ဝိုး ခြန္ေမာင္သန္း အဖြဲ႔သားမ်ား ေရအား လ်က္စစ္ တည္ေဆာက္တဲ့ ေနရာက ေခ်ာင္းကို ဆန္တက္ၿပီး ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားကို သြားရင္ ျမန္ျမန္ ေခ်ာေခ်ာ ေရာက္တယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ စက္ေလွ ငွါးၾကတယ္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မရပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ တစ္စင္းကို ငွါးလို႔ရသြားတယ္။ စက္ေလွေပၚ တက္ၿပီးကာမွ စက္ဘယ္လိုႏႈိးလို႔မွ မရလို႔ ျပန္ဆင္းရတယ္။ စစ္ေဆးၾကည့္ေတာ့ ဆီက မသန္႔လို႔လို႔ သိရျပန္ပါတယ္။

ဒီကေန စက္ေလွႏွင့္ ဆန္တက္ရင္ အင္းေလးေဖာင္ေတာ္ဦး ေစတီေတာ္ကို ေရာက္တယ္တဲ့။

အဲဒါႏွင့္ အနီးက ဆိုင္ေတြမွာ သြားစုံစမ္းၾကည့္၊ ဆီအသစ္ဝယ္ ထည့္ၿပီး စက္ႏိုးေတာ့ ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ခရီး စထြက္ၾကပါတယ္။ ဝါးငါးျပန္ေျခာက္ျပန္ေလာက္ပဲ ေရာက္ခါရွိေသး စက္က ရပ္သြားတယ္။ ဘယ္လိုျပန္ႏႈိးလို႔မွ မရေတာ့ဘူး။ လက္ေတြႏွင့္ ဝုိင္းေလွာ္ၾကၿပီး ကမ္းျပန္ကပ္ရပါတယ္။ အဆုံးမေတာ့ ဒီတစ္ခါလဲ ဆီေတြက မသန္႔လို႔ ဆိုပဲ။ ခရီးတစ္ဝက္ေလာက္ ေရာက္မွသာ ဒီလုိျဖစ္ရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲ။ ေခ်ာင္းက မၾကီး၊ ေရစီးက မသန္မို႔ ေၾကာက္စရာေတာ့ မရွိေပမဲ့ ျပန္မရ၊ သြားမရႏွင့္ ဒုကၡလွလွ ေတြ႔မွာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။

ေရေတြ မၾကဳံစဖူး ေလ်ာ့နည္းေနတယ္ ဆိုတဲ့ အင္းေလး (၂၀၁၀ ေမလ ၂၃ ရက္)

ေၾသာ္ ဗုဒၶဘာသာ ထြန္းကားတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရယ္!။ တန္ရာတန္ေၾကး ေတာင္းၾက၊ ေပးၾကတာေတာင္ ဒီေလာက္ထိ ျဖစ္ေနၿပီလား။ စာရိတၱက ဘာမွ်မက်န္ၾကေတာ့ပါလားလို႔ ေတြးမိတယ္။ ေၾသာ္ အလုံစုံ ဗရုက္သုကၡေခတ္ၾကီးထဲမွာ ဒါေလးက မေျပာပေလာက္ပါဘူးေလလို႔ ေတြးရင္း အၿပဳံးမပ်က္ ခရီးဆက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ခြင့္လႊတ္ေပးပါ။ မွတ္ထားတာေလးေတြ ေပ်ာက္ကုန္လို႔ အခ်က္အလက္ စုံစုံလင္လင္ မေရးႏုိင္ေတာ့ပါ။ စာဖတ္သူရဲ႕ အခ်ိန္ကို ျဖဳန္းသလို ျဖစ္သြားလွ်င္ ခြင့္လႊတ္ေပးပါ။)