မြန္ဘိုင္း (ဘုံေဘ) ၿမိဳ႕မွ ေဒဝါလီ ပြဲေတာ္

ဒီႏွစ္ကေတာ့ ကံေကာင္းတယ္ ဆိုရမလား။ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတြ အေတာ္ ဆင္ႏြဲခြင့္ ရေနလို႔ေလ။ ၂၀၁၀ ႏွစ္စ ေဖေဖာ္ဝါရီလက မေလးရွား ဆစ္တီယာဝမ္ ၿမိဳ႕ေလးမွာ တရုပ္ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ႏွင့္ ၾကဳံခဲ့တယ္။ အဲဒီပြဲမွာ ဘာသာေရး အပိုင္းကို ဦးေဆာင္ လုပ္ေပးခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ ဧၿပီလ ေရာက္ေတာ့ စကၤာပူ ဆမ္ဘာဝမ္း ျမန္မာ သၾကၤန္ႏွင့္ ၾကဳံဆုံျပန္ေရာ။ (ဒီဘေလာ့ဂ္မွာ ေတာ္ေတာ္ စုံစုံေလး ေရးသားတင္ျပခဲ့ပါတယ္။) အခုေတာ့ မြန္ဘိုင္းမွာ ေဒဝါလီပြဲေတာ္ႏွင့္ ပက္ပင္း တိုးၿပန္ၿပီ။ 

ေအာ္ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ေတြႏွင့္ ၾကဳံဆုံေနတယ္ ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္ျမဴးေနမယ္လို႔လဲ ဖတ္ရင္း ေတြးမေနႏွင့္ဦး။ ဘုန္းၾကီးဘဝ ဆိုေတာ့ ဘာမွ ထူးၿပီး ေပ်ာ္ရတာမွ မဟုတ္တာ။ သိၾကတဲ့အတိုင္းေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီပြဲေတာ္ အေၾကာင္း နည္းနည္းေတာ့ ေရးပါဦးမယ္။

ေဒဝလီ သို႔ မမဟုတ္ ဒီပဝလီ (Diwali/ Deepavali) ပြဲေတာ္ဆိုတာ မီးထြန္းပြဲေတာ္ တစ္ခုပါပဲ။ သကၠဋ စကားလုံး “ဒီပါဝလီ” (row of lamps)က လာတဲ့စကားလုံး ျဖစ္ပါတယ္။ ဟိႏၵဴ၊ ဂ်ိန္းႏွင့္ ဆစ္(ခ္) ဘာသာတို႔ ရဲ႕ ငါးရက္ၾကာ က်င္းပတဲ့ အေရးအၾကီးဆုံးပြဲေတာ္ တစ္ခုေပါ့။ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ အေရးအၾကီးဆုံး ပြဲေတာ္ တစ္ခုလဲ ျဖစ္ပါသတဲ့။ ဒါျပင္ အိႏၵိယရဲ႕ ရိုးရာ ျပကၡဒိန္အရ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္လို႔လဲ ဆိုပါတယ္။ စီးပြားေရး အသိုက္အဝန္းဟာ ဘ႑ာေရးႏွစ္ကို ပြဲေတာ္ရဲ႕ ပထမေန႔မွာ စတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားေတြကို ေဒဝါလီပြဲေတာ္ တစ္ခု တက္ဖို႔ ဖိတ္ပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးျဖစ္ေန တာေၾကာင့္ တက္ခ်င္စိတ္ မရွိလွပါဘူး။ မလြတ္မလပ္ ပုံစံမ်ိဳးႏွင့္ သြားရေတာ့ ရွက္ရိပ္ သန္းတဲ့ မ်က္ႏွာထားက အလိုလို ေပၚလာတတ္တယ္။ အဲဒါက ကိုယ့္အတြက္ သိပ္ မေကာင္းလွဘူးလို႔ ထင္ပါ တယ္။ 

ဒါေပမဲ့ ထည့္သြင္း စဥ္းစားစရာေလးေတြက ရွိေနခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ပထမတစ္ခ်က္က အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားေတြ အတြက္ လုပ္ေပးတာဆိုတာကို စဥ္းစား မိတာပါ။ 

ေနာက္တစ္ခု ပိုအေရးၾကီးတာက အျခားသူမ်ားရဲ႕ ေလာကထဲမွာ ေနတယ္ဆိုရင္ ယဥ္ေက်းမႈ  ပဋိပကၡ (cultural clash) မျဖစ္ဖို႔က အေရးၾကီးပါတယ္။ အျခားယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုႏွင့္ ကြက္တိျဖစ္သြားဖို႔က မလြယ္လွဘူး။ ဘီဘီစီ အဂၤလိပ္စာ သင္ခန္းစာ တစ္ခုမွာ ဆိုရင္ တိုင္းျခားမွာ သြားေနမဲ့သူေတြကို သက္ဆိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈကို ေကာင္းေကာင္း ေလ့လာပါ (Do lots of research) လို႔ အၾကံေပးတာကို ၾကားဖူးပါတယ္။ စိတ္ဝင္စားမႈတူညီတဲ့ လူ၊ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈ တူတဲ့လူ၊ တူညီတဲ့ ေနာက္ခံရွိသူေတြ (like-minded people) ႏွင့္ ေတြ႔ရဖို႔ကလဲ အခက္သား။ သြားလိုက္ရင္ေတာ့ သူမ်ား ယဥ္ေက်းမႈကို ေလ့လာခြင့္ရတယ္။ တစ္ခါ တစ္ခါမွာ ဆိုရင္ တမင္ေတာင္ ေလ့လာၾက၊ သုေတသန သေဘာမ်ိဳး လုပ္ယူၾကရေသးတာ။ ဒီေတာ့ တက္သင့္တယ္လို႔ အသိစိတ္က ေျပာေနျပန္ပါတယ္။ အဲဒါႏွင့္ တက္ျဖစ္သြားပါေရာ။ 

 

သူငယ္ခ်င္း ႏိုင္ငံျခားေက်ာင္းသား အခ်ိဳ႕

သိပ္စည္စည္ကားကားၾကီး မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခားေက်ာင္းသားေရးရာက ဒါရိုက္တာႏွင့္ အျခားလူ အခ်ိဳ႕၊ ေနာက္ ေက်ာင္းအုပ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ သူ႔ဇနီး၊ အျခား ဖိတ္ၾကားခံရတဲ့ လူေတြလာၾကပါတယ္။ မြန္ဘိုင္း တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းသား ငါးသိန္းခြဲ ရွိတယ္ ဆိုတာႏွင့္ ဘယ္ႏွစ္က ယဥ္ေက်းမႈေရးရာ စသည္မွာ ဆုရတယ္ စတာေတြကို အဲဒီ principle က ေျပာသြားတယ္။ ေနာက္ ဟိုလူ နည္းနည္း ဒီလူ နည္းနည္း စကားေျပာၾကတယ္။

ၿပီးေတာ့ ရိုးရာ တီးဝိုင္းႏွင့္ ဧည့္ခံပါတယ္။ အိႏၵယေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ အခ်ိဳ႕၊ ပြဲလာ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကလိုက္ၾကတာ။ ကင္ညာႏွင့္ ဆူဒန္ေက်ာင္းသားေတြလဲ ကၾကေပမဲ့ ခဏခဏ ေျပာင္းေျပာင္းသြားတဲ့ က-ကြက္ကို မသိလို႔ႏွင့္ တူပါတယ္။ ကလိုက္ ရပ္လိုက္ပါပဲ။ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ ယုံၾကည္မႈရွိတဲ့ ပုံ မေတြ႔ရတဲ့ အျပင္ မဝန္႔မရဲဟန္က ပိုေပၚလြင္ေနတယ္။ ေက်ာင္းသားသစ္ေတြမို႔ ထင္ပါရဲ႕။ အိႏၵယေက်ာင္းသားေတြက ခဏခဏ လာလာ ဆြဲေခၚၾကေပမဲ့ ရဲရဲတင္းတင္း ကၾကတာ မေတြ႔ရပါဘူး။ 

ေနာက္ ေက်ာင္းသူတစ္ခ်ိဳ႕က ဗီယက္နမ္ဘုန္းၾကီး တစ္ပါးကုိ ဘုန္းၾကီးမွန္း မသိလို႔ က-ဖို႔ လာဆြဲေခၚၾကလို႔ အေတာ္ ရီလိုက္ရေသးတယ္။ အဲဒီ ဘုန္းၾကီးခမ်ာ Oh my God လို႔ ၿငီးျငဴၿပီး အတင္း ရုန္းကန္ ျငင္းဆန္ရွာတယ္။ ဟုတ္တာေပါ့။ သူတို႔ ဝတ္ရုံ (သကၤန္း)က လူဝတ္စုံ တစ္မ်ိဳးအတိုင္းပဲေပကိုး။ သိမထားရင္ တိုင္းရင္းသား တစ္မ်ိဳး၊ ဒါမွ မဟုတ္ ႏိုင္ငံျခားသား တိုင္းျပည္က ရိုးရာ အဝတ္လို႔ပဲ ထင္မွာေပါ့။ 

ဒို႔ကိုေတာ့ က-ဖို႔ ဘယ္သူမွ လာဆြဲ မေခၚၾကပါဘူး။ အႏၵိယမွာ သာသနာ လုံးဝကြယ္မေလာက္ ျဖစ္သြားခဲ့ေပမဲ့ မဟာရ႒ ျပည္နယ္မွာေတာ့ ေဒါက္တာ အမ္ေဘဒကာရ္ (Ambedkar) ရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ ရွိေနသလို သိလဲ သိၾကပါတယ္။ၾကီးက်ယ္ ထင္ရွားျခင္း သိပ္ မရွိလွေပမဲ့ ဘုံေဘမွာ ေက်ာင္းေလးေတြ တစ္ေသာင္းေလာက္ ရွိတယ္ဆိုပဲ။ (စာရင္း အတိအက် မဟုတ္ပါ။)

 

ေဒဝါလီ အခ်ိဳပြဲ ျပင္ဆင္ေနၾကစဥ္

ေနာက္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ ေဒဝါလီ အခ်ိဳပြဲ သြားရည္စာ ေကၽြးေမြး ဧည့္ခံ၊ မီးရွဴးမီးပန္းေတြ ထြန္းညွိ ပစ္ေဖာက္ၾကၿပီး ပြဲေတာ္ကို အဆုံးသတ္လိုက္ၾကပါတယ္။ ရုိုးရိုးသားသား ဝန္ခံရရင္ ပြဲစီစဥ္တာကေတာ့ ညံ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိေဝး ဖေဝးျဖစ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ထည့္သြင္း စဥ္းစားၿပီး ဖိတ္ၾကားတဲ့ ေစတနာကေတာ့ ျမင့္ျမတ္ ေကာင္းမြန္ပါတယ္။ 

ေဒဝါလီပြဲေတာ္မွာ တစ္ၿမိဳ႕လုံး မီးေတြ ထိန္ထိန္လင္းေနတယ္။ အိမ္တိုင္း အေဆာင္တိုင္းႏွင့္ တစ္ခ်ိဳ႕ သစ္ပင္ ပန္းပင္ေတြမွာ ေရာင္စုံမီးေတြ လွပ ႏုယဥ္ေနေအာင္ ထြန္းထားတာ ျမင္မိေတာ့ အမိ ျမန္မာျပည္ကို သတိယမိတယ္။ ေကာင္းတာေလးေတြ ခံစားရတဲ့ အခါမွာ ကိုယ္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူေတြကို အရင္ သတိယတတ္ၾကတာ ဓမၼတာပါပဲလို႔ (သီလကၡႏၶအ႒ကထာမွာ) ဖတ္ရဖူးပါတယ္။ ေျမၾကီးက ေရႊသီးၿပီး၊ စပါးေတာင္လိုပုံ၊ ဆီကို ေရခ်ိဳးျဖစ္ခဲ့တဲ့ တုိင္းျပည္မွာ အစစ အရာရာ ဆင္းရဲမြဲေတသြားၿပီး ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးလို ၿမိဳ႕ေတာ္ၾကီးေတြမွာေတာင္ လ်က္စစ္မီး မရႏိုင္ျဖစ္ေနၾကကို ယွဥ္ၿပီး သတိယမိလို႔ အေတာ္ဝမ္းနည္းမိပါတယ္။ မၾကာေသးခင္က ၿပီးသြားတဲ့ သီတင္းကၽြတ္ မီးထြန္းပြဲေတာ္မွာ လွလွပပမွ ျဖစ္ခဲ့ပါေလစ။
 

ေနာက္ ေဒဝါလီ ပြဲေတာ္ တစ္ခု
၀၇၊ ၁၁၊ ၂၀၁၀ ေန႔မွာလဲ ေဒဝါလီပြဲေတာ္ တစ္ခု တက္ဖို႔ ဖိတ္ၾကားျပန္ပါတယ္။ ပြဲေတာ္က မြန္းဘိုင္း တကၠသိုလ္ဝင္းထဲမွာပါ။ အမွန္ဝန္ခံရရင္ အဲဒီေန႔က ကမၻာေက်ာ္ မ်က္လွည့္ျပပြဲ ရွိေနတာေၾကာင့္ ဒီပြဲကို သိပ္ မသြားခ်င္ပါဘူး။ မ်က္လွည့္ပြဲကို ရုပ္သံ သို႔မဟုတ္ အင္တာနက္ကေန တစ္ေနကုန္ အားရပါးရ ထိုင္ေစာင့္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ ဘာေတြ သိရ၊ ျမင္ရ၊ ၾကားရမလဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ က်မ္းၾကီးၾကပ္ေရးမွဴး ကိုယ္တိုင္ ႏွစ္ခါေတာင္ ဖိတ္တာမို႔ သြားေတာ့ သြားရပါတယ္။ ဒႆနိကေဗဒဌာနက က်င္းပတာလို႔ နာမည္ခံေပမဲ့ ဆရာမ မိသားစုကပဲ ဦးစီးက်င္းပေပးတာပါ။ သူရယ္၊ သူ႔ခင္ပြန္းရယ္၊ သူ႔သမီးရယ္ အစ အဆုံး ေနာက္ကြယ္ကေန ၾကိဳးစား ပမ္းစားလုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ေနတာကို ေတြ႔မိပါတယ္။ 

 

လူသားမ်ားရဲ႕ ဖ်က္ဆီးျခင္း ခံေနရတဲ့ မိခင္ ကမၻာေျမၾကီးုရဲ႕ အျဖစ္ကို ပုံေဖာ္ေနစဥ္

Dhamma wisdom လို႔ နာမည္ေပးထားမိေတာ့ (ေခါင္းစီးကို ငဲ့ေနရလို႔) ပြဲအေၾကာင္း၊ ကိုယ့္ေတြ႔ၾကဳံႏွင့္ ခံစားရတာေလးေတြကို သိပ္မေရးျဖစ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ျမန္မာျပည္က ဗီဒီယုိေခြေတြ ၾကည့္ၾကသူေတြလို အစကို ေက်ာ္လိုက္ၾကတာေပါ့။ အဲဒီတင္ဆက္မႈေတြထဲက တစ္ခုက လူသားေတြ ဖ်က္ဆီခံရလို႔ အေတာ္ကို ပုံပ်က္ ပန္းပ်က္ ျဖစ္ေနတဲ့ မိခင္ ကမၻာေျမၾကီးပုံကို သရုပ္ေဖာ္ တင္ျပတာကိုေတာ့ အေတာ္ သေဘာက်မိပါတယ္။ 

လူသားေတြရဲ႕ နည္းမ်ိဳးစုံႏွင့္ ဖ်က္ဆီးတာကို ခံေနရတာမ်ားေတာ့ ကမၻာေျမၾကီးက ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ေစေတာ့ရယ္လို႔ လ်စ္လွ်ဴရႈေတာ့မယ္တဲ့။ အဲဒါကို သိေတာ့မွ လူသားေတြ (လူမ်ိဳးစုံ၊ အရြယ္စုံက လ်စ္လွ်ဴမရႈဖို႔၊ ကမၻာေျမကို ဂရုတစ္စိုက္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ပါမယ္လို႔ ဝိုင္းၿပီး ဂတိၿပဳ ေတာင္းပန္ၾကပါတယ္။ ကမၻာၾကီးက ေျပာတိုင္း မယုံပါဘူး။ “ဘာ!!!။ ဂတိစကား၊ ဟုတ္လား။ မင္းတို႔ ဂတိေပးခဲ့တဲ့ အၾကိမ္ေတြ သိပ္မ်ားေနၿပီ။ တစ္ခါမွ ဂတိမတည္ဖူးဘူး” တဲ့။ ကမၻာၾကီးက ျပန္ေျပာတာေလ။ ကေလးေတြ အမ်ားစုက တင္ဆက္တာ ဆိုေပမဲ့ အိုက္ဒီယာကိုေတာ့ အရမ္းကို ၾကိဳက္ပါတယ္။ အရမ္း အေရးၾကီးၿပီး လက္ရွိ ျဖစ္ပ်က္ေနတာကို မီးေမာင္းထုိး တင္ျပထားတာေလးပါ။ လက္ရွိ အေျခအေနကို ကြက္တိ ထင္ဟပ္ေစပါတယ္။

မ်က္လွည့္ျပကြက္မ်ားျဖင့္ ဧည့္ခံတင္ဆက္ေနသည့္ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ သမီးေလး

မ်က္လွည့္ပြဲ ၾကည့္ခ်င္ေနတဲ့ ဆႏၵက သိပ္ၾကီးမားေနလို႔လားေတာ့ မသိပါဘူး။ ဒီပြဲမွာလဲ မ်က္လွည့္ပြဲ ပါလာပါတယ္။ မ်က္လွည့္ဆရာက ဆယ္ႏွစ္သမီးေလးပါ။ သူေလးရဲ႕ ျပကြက္ေတြကို အဂၤလိပ္လိုပဲ ရွင္းလင္း ေျပာဆိုတင္ဆက္သြားတာ ပရိတ္သတ္က လက္ခုပ္သံ တေဝါေဝါႏွင့္ အားေပးပါတယ္။ 

ျပကြက္ေတြက သိပ္ အျမင့္ၾကီး၊ အဆန္းၾကီး မဟုတ္ေပမဲ့ အရြယ္ႏွင့္ စာလိုက္ရင္ အရမ္းေကာင္းတာေၾကာင့္ ပရိတ္သတ္ၾကီးရဲ႕ စိတ္ဝင္စားမႈ၊ ေမတၱာႏွင့္ အားေပးမႈေတြကို အားလုံး သိမ္းၾကဳံး ေထြးပိုက္သြားႏိုင္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ျပကြက္ေတြက မ်ားလဲမ်ား၊ ေကာင္းလဲေကာင္းေပမဲ့ ခေမာက္ကို ျခေသၤ့ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာတို႔၊ က်ားျဖဴၾကီးကို ျခေသၤ့ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာမ်ိဳးတို႔ေတာ့ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ကေလးမို႔ ထင္ပါတယ္။ အင္း ... မတတ္အပ္ မတတ္သင့္တာေတြေတာ့ မတတ္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္ေလ။ လူၾကီးျဖစ္လာလဲ မလုပ္တတ္ပါေစႏွင့္လို႔ ဆုေတာင္းေပးရမွာပါပဲ။

ေနာက္ဆုံး အစီအစဥ္ကေတာ့ လာေရာက္ၾကသူေတြကို ညစာႏွင့္ ေရခဲမုန္႔တို႔ႏွင့္ ဧည့္ခံပါတယ္။ ေခ်ာင္က်က် ေနရာေလးမွာ ထိုင္ၿပီး ေရခဲမုန္႔စားေနပါတယ္။ ကေလးမေလး တစ္သိုက္ အနားလာထုိင္ၿပီး စားၾကတယ္။ 

ခဏေနေတာ့ လူသုံးေယာက္က ဦးထုပ္ျဖဴေလး လုိက္ေဆာင္းေပးၿပီး စာအုပ္ တစ္အုပ္ လက္ေဆာင္ ေပးေနတာကို လွမ္းျမင္ရတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူတို႔ေတြ ကိုယ့္ဆီ ေရာက္လာပါေလေရာ။ သကၤန္း ေသခ်ာရုံၿပီး ထိုင္ေနတဲ့ ဒို႔ကိုလဲ အဲဒီ ဦးထုပ္ ေဆာင္းေပးမယ္ လုပ္လို႔ ဒို႔က “ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးမို႔ မေဆာင္းပါရေစႏွင္”့လို႔ ေျပာလုိက္တယ္။ သူက “(မဟတၱမ) ဂႏၶီၾကီး ဦးထုပ္မုိ႔ပါ။ ေဆာင္ၿပီးၿပီးခ်င္ ခၽြတ္ပစ္ လို႔ ရပါတယ္။ ေဆာင္းေပးပါရေစ” လုိ႔ အတင္းေျပာေနတာနဲ႔ ကိုယ္လဲ ျပန္မေျပာေတာ့ဘူး။ သူကလဲ ေဆာင္းျဖစ္ေအာင္ကို ေဆာင္းေပးသြားတာ။ လူျဖင့္ ငိုရမလို ရယ္ရမလို ရွိလိုက္တာ။ ဒါႏွင့္ မထူးပါဘူး ဆိုၿပီး အနားလာထိုင္စားေနတဲ့ ကေလးမ ေပါက္စိေကြးေလး တစ္သိုက္ကို ေျပာလုိက္တယ္။ “အခု ငါက ဂႏၶီၾကီး ျဖစ္သြားၿပီး။ မင္းတို႔က သူ႕ရဲ႕ ေျမး ျမစ္ေတြေပါ့။ ငါ မင္းတို႔ႏွင့္အတူ ဓာတ္ပုံ ရိုက္လုိ႔ ရမလား” ဆိုေတာ့ သူတုိ႔က “ရပါတယ္”လို႔ ျပဳံးၿပီး ေျပာၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္  သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ေခၚၿပီး ဂႏၶီၾကီးဦးထုပ္ႏွင့္ ဓာတ္ပုံ ရိုက္လိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးတာႏွင့္ ဆြဲခၽြတ္ပစ္လိုက္ရေတာ့တယ္။

အခု ဒီေနရာမွာသာ အဲဒီပုံကို တင္လိုက္ရလုိ႔ကေတာ့ စာဖတ္ေနတဲ့ ဒကာ/ ဒကာမေတြ ဘုန္းဉာဏ္ကို စိတ္ပဲ အဆိုးၾကီး ဆိုးၾကမလား၊ အူတက္ေအာင္ပဲ ရယ္ၾကမလား မသိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ ဂႏၶီၾကီးရဲ႕ An Autobiography or The Story of My Experiments with Truth စာအုပ္ကေတာ့ အသိ အလိမၼာ ပြားမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

အားလုံး ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။